1. ‘Wat gebeurt hier?’
2. ‘Waaraan zie je dat?’
3. ‘Wat kun je nog meer ontdekken?’
De 3 vragen die ik leerde in het vak creatieve maakprocessen stel ik jullie nu. Hoe meer ik er over nadenk hoe briljanter ik de vragen vind. Als je echt het maximale uit deze post wil halen denk je er minstens 5 minuten goed over na voordat je verder leest. Zal ik ze nog even herhalen?
1. ‘Wat gebeurt hier?’
2. ‘Waaraan zie je dat?’
3. ‘Wat kun je nog meer ontdekken?’
Wat hier gebeurt is het volgende. Ik word hier afgeleid. Ik sta op het punt om bloed geprikt te worden en geloof het of niet maar ik ben panisch voor naalden. Het ziekenhuis waar ik me bevind doet onderzoek hoe afleiding de pijn perceptie kan verlagen. Het doet me denken aan het verhaal van Doug Dietz die MRI scanners ‘verpakt’ als piratenschepen en een spannend verhaal bedacht om kinderen die in de MRI scanner moesten, minder vaak onder narcose te brengen. Een zeer succesvolle ‘operatie’ want het aantal kids dat nu vrijwillig heel stil in de scanner ging liggen omdat ze niet gevonden wilden worden door de priraten, in plaats van onder narcose ‘plat’ in de scanner gingen steeg van 10% naar 80%. Na de scan vroegen kids of ze morgen nog een keer de MRI scanner, lees piratenschip, in mochten. Goed nieuws voor de kids, de ouders en het ziekenhuis. De enige die er misschien minder blij mee is is de anesthesist.
Terug naar het plaatje.
1. ‘Wat gebeurt hier?’
Ik kijk door een Oculus Rift en zie een tuin met prachtige zonnebloemen. Het uitzicht is geweldig. De tuin van het huis waar ik loop, kijkt uit op een prachtige baai. Met de controller in mijn hand kan ik me door de tuin bewegen. IK ben volledig afgesloten van de wereld en ‘voel’ me echt aanwezig op een andere plek. Zelfs als ik mijn hoofd beweeg,’ kan ik gewoon rondkijken. Volgens mij staat mijn mond open.
2. ‘Waaraan zie je dat?’
Ik heb een Oculus Rift op mijn hoofd, een controller in mijn hand en op het beeldscherm voor mij kun je meekijken met wat ik zie. Je ziet mij rondkijken en ‘Soooo, Woooooow en Ooooohhh’ roepen.
3. ‘Wat kun je nog meer ontdekken?’
Dat ik achter een pc zit (geen Apple) en wat jullie niet zien is dat ik wordt bekeken door 2 vierdejaars studenten die een half jaar een minor Design Thinking volgen bij Johan Reijenga. De twee studenten doen onderzoek, bedenken ideeën en prototypes voor in de gezondheidszorg en dat doen ze in een leegstaande vleugel van het Refajaziekenhuis in Dordrecht. De twee zijn nieuwsgierig naar hoe afleiding werkt bij pijnbestrijding en gaan deze week de eerste testen doen. In het ziekenhuis. Met echte mensen.
De 2 studenten zijn onderdeel van een groep van 17 die de minor bij Johan volgen. 4 dagen in de week een halfjaar lang. Ik heb ze allemaal even gesproken en was verrast door de kennis van de materie en met name de motivatie van die gasten. Een minor kies je natuurlijk zelf maar dan nog. Johan heeft met zijn collega een uitdaging in de echte context geplaats waar ruimte is voor verkenning en experiment. Veel proberen en veel fout doen. Dat ze hierbij alle medewerking krijgen van het ziekenhuis maakt het dat de studenten makkelijk en snel feedback van gebruikers kunnen krijgen, en hun prototypes snel kunnen verbeteren.
Johan doet wat ie gelooft. Changing higher education. One student at a time noemt hij dat. Bekijk zijn blog hier.
Of ga zelf wat doen waar je in gelooft.
Design Thinking by Doing bijvoorbeeld.
haha. als je niet misselijk van de naald wordt dan wel van de Oculus 😉
True! Maar de twee schijnt beter te zijn
En, wat was voor jou het resultaat? Had je minder last van het bloedprikken? Of is het daarvan niet gekomen?
Hoi Nathalie, toen de naald in zicht kwam ben ik hard weg gerend….met die oculus rift op. Liep keihard tegen de lamp. Bewusteloos. Toen hebben ze me te grazen genomen. Ik ben nu een nier en long kwijt. Verder gaat het goed. Met jou? 🙂 Hoe is het met de Social Miles? Nog handen geschud in de lift?
groet
cor
Geweldig verwoord Cor. Thx!!