Gisteren was ik met een aantal HKU collega’s in Eindhoven. Ik had eigenlijk het plan om vrijdagochtend al vroeg te gaan maar was nog te druk met het werkboek ‘Cultuurfabriek 2’. Het document waar in november 280 eerstejaars HKU Kunsten Economie studenten mee aan de slag gaan. De leidraad van een 6 weken durende Design Thinking by Doing module. Heel spannend. Een groot experiment. I love HKU. I love Gabrielle Kuiper.
Om 14.32 nam ik de trein van Dordrecht naar Eindhoven. Samen met mijn 28 jaar oude Peugeot vouwfiets die ik een paar maanden geleden voor € 150 kocht bij Blackbird in Utrecht. (fantastische verse koffie en oude fietsen daar). Ik kwam om 15.30 aan op Eindhoven CS en fietste snel naar de Witte Dame. Ik had bedacht dat ik alvast het jaarboek van de Design Academy ging kopen. Dan kon ik me vast een beetje inlezen voor als ik later die dag, of het weekend het eindexamenwerk zou bekijken.
Met het prachtige boek in de tas fietste ik naar Strijp S. Het oude Philips terrein waar het Paleis van Piet staat. Niet Piet van Sinterklaas maar Piet Hein Eek. Fietsend op het terrein voelde als een jongetje dat naar een partijtje ging. Ik voelde dat het bijzonder zou worden. De architectuur van Strijp S hielp daar goed aan mee. Ook al bekijk je niets binnen de gebouwen. Deze plek ontwikkelt zich als DE plek in Nederland (de wereld?) waar je wilt zijn op het gebied van Design. Waar je wilt Zijn qua Design. Op zoek naar het Paleis van Piet bedacht ik me dat ik wel ik Eindhoven zou willen werken. In een van die prachtige industriële gebouwen. Niet voor een baas. Ik droomde van mijn eigen IDEO.
Stop dreaming. Keep writing.
Aangekomen op het fantastische terrein van Piet zette ik mijn oude Dame op slot en stiefelde naar de zaal waar de presentatie om 16.00 zou beginnen.
Lidewij Edelkoort talks at Piet Hein Eek:
FROM CARDBOARD TO IMAGINATION (sold out)
about willing my destiny
“A talk about my life and how all facets of existence have been designed by me. From choosing an academy to running an academy and from inventing a trend book to the curating of exhibitions, from designing a colourcard to colouring life itself.”
Ik was blij dat er niet gefotografeerd mocht worden. Alle aandacht voor Lidewij.
Ik maakte wel wat aantekeningen op mijn iPhone. Die wil ik graag delen. Want daar zitten een paar rake klappen bij. Herkenbare klappen.
Lidewij groeide op na de oorlog. Een periode waar veel gezinnen gewoon weinig tot niets hadden. Geen televisie, geen internet. Er was niets. De inspiratie moest uit je tenen komen. Uit jezelf. Zo ontwikkel je imagination.
Lidewij vertelde dat je niet bang moet zijn voor je baas. Toen ze als 21 jarige met de baas van de Bijenkorf door de winkel liep, hield ze zich niet in om te vertellen wat er allemaal fout was aan de Bijenkorf. ‘Eindelijk iemand die niet bang voor me is.’ Een sterke band was gelegd. Dat kon omdat Lidewij een ‘Totale Novice’ was en vooral niet bang.
Op haar derde werkdag liep Lidewij in prachtige 2de hands jurk de Bijenkorf binnen. Tweedehands kleding was voor haar de manier om haar eigen stijl te kunnen dragen zonder dat dat veel geld kostte. Iets war bijna niemand nog deed in die tijd. Ze verdiende maar een paar honderd gulden als hoofd styling bij de Bijenkorf. De jurk werd verboden. Die jurk kon echt niet. Lidewij ‘was’ nog niemand en dan is ‘anders’ al gauw gek of fout. In ieder geval ongemakkelijk en dan wordt het maar verboden. Toen Lidewij jaaaaaren later, toen ze wel ‘iemand’ was geworden, als experiment dezelfde jurk weer aan trok en naar de Bijenkorf ging, vond iedereen hem prachtig. Tja, als je iemand bent dan kan het wel.
Haar werk bij de Bijenkorf was een One woman show. Ze deed dingen gewoon. Desnoods alleen. Ze maakte reportages waar ze zelf model was. Prachtig!
Een werkelijk hilarisch verhaal was dat ze op een bijeenkomst met de pers kleurstof in de drankjes hadden gedaan en alle pers met gekleurde tanden rondliep. Zou jij dat durven?
Via gebakken eieren met haar vader in de nacht dat Ali in Afrika bokste belandde ze in Parijs. Waar ze danste, danste, danste en danste. In de clubs waar ze gratis drank kreeg. Want zo ging dat. Mooie mensen kregen gratis drank.
Haar verhaal over onderwijs was heel herkenbaar. Het alles kunnen weggeven aan een nieuwe generatie is bevrijdend, fantastisch, waardevol en dankbaar.
‘De klei is nog een beetje nat.’ zei Lidewij. Prachtig verwoord.
‘Je voelt talent.’ vond ik ook heel mooi en herkenbaar.
Maar het mooiste van haar verhaal ging over intuïtie. Intuitie kun je trainen. Ik wachtte geduldig af maar ‘hoe’ legde ze niet uit. Ik wilde mijn vinger nog opsteken om het te vragen maar durfde het niet. Misschien is het ook niet uit te leggen en moet je het gewoon volgen, bedenk ik me nu. Volg je goede gevoel.
Ze vertelde dat intuïtie niets met jezelf te maken heeft. Intuïtie zit buiten ons zelf. Tussen mensen. Het gaat ook niet om de ideeën. Want we hebben allemaal dezelfde ideeën. Het gaat er om wat je met de ideeën doet. En als je er maar hard genoeg aan denkt en er KEIHARD aan werkt, gebeurt het.
En………
Bluf is belangrijk.
Lidewij heeft S.O.U.L.
School Of Universal Learning.
In Polen.
Waar ik les ga geven
Bluf is belangrijk.
Het gaat gebeuren. Ik voel het. Ik wil het.
Het geheim van Lidewij.
Dankjewel Lidewij.
Dingen kunnen gek rollen.
Prachtig!
Mooi Cor. dank voor het delen.