Vandaag om 13.00 halen Tamara en ik NoaH op op het vliegveld van Kaapstad. Daar levert hij de huurauto in waarmee hij de afgelopen 9 dagen samen met zijn vriend Brent de Westkaap heeft verkend. Onderweg stop ik voor de derde keer deze maand bij het grote winderige Shell station net buiten Worchester net voor de Huguenottunnel en laat de bus voor de derde keer deze maand “vol asseblief” gooien. Ik noteer het aantal getankte liters en zet bovenaan de streep het aantal gereden kilometers: 1:7,2
Dit zijn van die momenten dat ik me afvraag of ik de bus nu wel of niet naar Nederland mee zal nemen. Toeren in Europa is dan een stuk veiliger maar een grotere aanslag op mijn portemonnee. Nederland is trouwens het duurst met € 1,62. Volgens de ANWB kan ik het best, qua benzineprijs naar Rusland; € 0,58. Ik weet niet of dat nu zo’n goed idee is. Met een Baby Blauwe Flower Power bus door Rusland toeren.
Misschien moet ik de bus toch maar hier laten. Hij heeft genoeg signalen afgegeven dat hij het Afrikaanse continent niet wil verlaten.
We naderen afslag 16 op de N2 en ik voel me een beetje zoals die ene keer dat ik Brainball speelde. Brainball is een spel dat je met zijn tweeën speelt, zittend tegenover elkaar met allebei een hoofdband om die meet hoe relaxed je bent. Het spel begint met het balletje precies in het midden dat van je af beweegt als je relaxter bent dan de ander. Degene die het meest relaxed is wint. Ben je minder relaxed dan de ander, komt het balletje op je af en moet je proberen meer te relaxen, wetende dat als je dat niet doet, je verliest.
Nu zat ik in de bus keihard te proberen relaxed te zijn terwijl ik afslag 16 dichterbij zag komen. Ik minder vaart en draai links de afslag op. In de bocht zeg ik “hier stond NoaH” en 60 meter verderop “en hier stond ik”. De neiging om mijn raam open te draaien, mijn middelvinger uit te steken en keihard MOTHERFUUUUUUUUUUUUUUCKERS te schreeuwen lach ik met een geforceerde glimlach weg en ik pak Tamara’s hand. “Ongelooflijk dat niemand gestopt is”, zegt ze.
Tien minuten later parkeert NoaH zijn huurdatsun naast de bus en omhelzen we elkaar langer dan normaal. Ik ben trots op mijn zoon. Hij is duidelijk blij ons weer te zien. In de familieomhelzing zie ik in mijn ooghoek een man in te groot pak aan komen lopen. Ik herken het GLS logo; een beveiliger. Staand naast NoaH is hij een kop kleiner en hij meldt ons dat we hier niet mogen parkeren. We leggen de situatie uit en hij biedt aan om met NoaH mee te rijden naar het huurauto inlever punt. Dat lijkt ons alle drie een prima idee. NoaH en de man lopen naar de huurauto en Tamara en ik terug richting bus. Onderweg bekruipt me een naar gevoel. Mijn zoon achter het stuur, die man in dat te grote pak, was het wel het echte GLS logo, wat als hij……..
Ik ren terug en open het linkerportier en vraag de man om zijn papieren. Met de vriendelijkste ogen beantwoordt hij mijn vraag met dat hij van de beveiliging is en hij wijst op het GLS logo. Ik kijk NoaH aan die naast de kleine beveiliger een reus lijkt in zijn nieuwe All Black Adidas T-shirt met zwarte strepen. NoaH knikt dat het OK is.
Het balletje is bijna bij me. Ik ga verliezen. Relax Cor.
Alles sal reg kom.
