Tussen Ashton en Montagu vindt groot onderhoud aan de weg plaats. De totale werkzaamheden gaan jaren duren. Het gevolg is dat de tweebaansweg tussen Montagu en Ashton kilometers lang tijdelijk eenbaans is. Daar wil je niet stilstaan. Als leek wordt mijn beperkte technische kennis aangevuld met nieuwe, door Daniel ontdekte, informatie. Een slechte bobinekabel is cruciaal voor een soepel lopende motor. Dat snap ik. Ik besluit op Daniel’s advies de kabel én bobine te vervangen. Eerst maar in Montagu geraken. Hortend en stotend en met het geluid van een duizendklapper komen we in Montagu aan. Het heerlijke brood van Oumeul verzacht de Volkswagen ellende. Een dag later vertrek ik vroeg naar Robertson en koop een nieuwe bobine en kabel en terug in Montagu vervang ik beide. De reparatie is eenvoudig maar voelt voor een leek als ik alsof ik voor het eerst zelfstandig een harttransplantatie doe onder het oog van dokter Barnard zelf. Zijn patient leefde slechts 18 dagen. Het is nu maandag 7 augustus. Als de bus het nog 18 dagen volhoudt ben ik tevreden. 23 augustus vertrek ik weer naar Nederland. Met of zonder bus.
Alle keren dat de bus problemen kreeg, waren na een uur, anderhalf uur rijden. Dus besluit ik een testrit te doen in de buurt van Montagu en vertrek dinsdag met Tamara en mijn vader richting Barrydale. Mijn Pa zetten we af op een plek waar hij op vetplanten gebied nog iets te ontdekken heeft. Tamara en ik rijden nog even door en spreken af bij ons favoriete tentje in Barrydale; Diesel & Creme.
Als de bus er weer mee zou stoppen zou hij geweldig goed passen in de entourage van Diesel &Creme. Maar de vervanging van zijn pacemaker en aorta hebben de bus duidelijk goed gedaan en zowel Tamara als ik zijn ervan overtuigd dat de bus beter rijdt en de bobine en kabel de oorzaak van alle ellende geweest moet zijn. De rekening van Arno van Wijck voor een nieuw contactslot blijft daarmee ongeopend en onbetaald in het dashboard kastje liggen. Na koffie en gebak vertrekken we weer richting Montagu en tank ik voor de zekerheid. ‘Tank ik’ in Zuid Afrika betekent dat je gewoon in je auto blijft zitten, je sleutel afgeeft en zegt “voll asseblief’. Met volle buikjes en een volle tank rijden we met laagstaande zon terug over de R62. De felle zon op de vuile en gekraste ruit belemmert elk zicht en ik moet denken aan de vijf wielrenners die verderop op de R62 in hun voorbereiding op de Cape Argus waren doodgereden door een vrachtwagen waarvan de chauffeur verblind was door de laagstaande zon. Ik stop en maak samen met Tamara de vooruit goed schoon. Nieuwe ruitenwissers zijn ook geen overbodige luxe. Misschien zelfs een nieuwe voorruit? Thuis in Montagu bevestigt ook mijn vader het slagen van de test. Ik probeer alle slechte ervaringen in mijn geheugen te wissen. Iedereen verdient een tweede kans. Of was het de derde? En wie geef ik die kans? Mezelf? De bus? Arno?
Morgen halen we NoaH op van het vliegveld in Kaapstad. Op de N2 afslag 16.
Vandaag ga ik vroeg naar bed.
Geef een reactie