Dry January? Het kwam gisteren weer met bakken uit de hemel. Ik ben heel blij met mijn Gore Tex Arcteryx jas en RAB regenbroek. Ik houd het droog. Ook in februari. Andere goede voornemens? Meer schrijven en me nog meer verdiepen in de wereld van design. Mijn 6-daagse bezoek aan de Dutch Design Week en het schrijven daarover vond ik erg leuk.
Tijdens de DDW is er op het Ketelplein elk jaar een pop-up boeken winkeltje met een geweldige collectie boeken, spellen en kaartensets. Een tijdelijke dependence van Motta Art Books. Ik ben fan en bedenk de meest vreemde excuses om mijn aankopen goed te praten. Zo moet ik bijvoorbeeld elke dag echt een nieuw boek of kaartenset kopen voor de terugreis in de trein. Zeker nadat ik me een dag had kunnen inhouden en de trein een uur vertraging had. Zat ik daar op het perron, zonder boek. Ik kijk wel uit. Eén aankoop heb ik bewust ingepakt gelaten en gisteren pas uitgepakt. En als ik dan toch een goed voornemen moet bedenken dan is het dat ik elke dag een een blad afscheur van de Social Design Kalender:
De Social Design Scheurkalender is een initiatief van The Social Design Lobby, een bottom-up netwerk dat social design op de kaart zet. In de scheurkalender staan inspirerende projecten en ervaringen uit het veld. Op de weekdagen zijn 46 social designers vertegenwoordigd met 225 projecten. In het weekend komen organisaties aan het woord als opdrachtgevers of partners van de ontwerpers.
En gisteren scheurde ik voor de tweede keer dit jaar. Op de voorkant stond:
VREEMDE VRIENDEN MAKEN
En op de achterkant het verhaal van Smelt. Ze omschrijven zich als een creatieve studio. ‘Wij creëren ervaringen en interactieve installaties die mensen aanzetten tot (zelf)onderzoek, betekenisgeving en reflectie rondom maatschappelijke thema’s.
Voor een politievraagstuk werden ze gekoppeld aan wijkagente Lily die ze als kennismakingsopdracht vroegen om een regel naar keuze te overtreden. Wat Lily vervolgens met volle overtuiging deed. Wat? Dat is natuurlijk geheim maar wat een briljante opdracht. Hardcore empathie. Het ultieme verplaatsen in je doelgroep. Ik moest denken aan het project van IDEO waarbij ze onderzoek deden naar de ziekenhuis beleving. Een van de ontwerpers liet zich opnemen en filmde wat hij heel de dag zag. Dat was niet veel meer dan een systeemplafond met af en toe een hoofd. Toen ze hun bevindingen aan het bestuur van het ziekenhuis lieten zien in de vorm van een minuten durend filmpje van een systeemplafond kun je je voorstellen dat het bestuur dacht “Wat is dit???? Hebben we een duur design bureau ingezet om wekenlang onderzoek te doen, zitten we hier minutenlang naar een systeemplafond te kijken.” En dat was precies de bedoeling van IDEO. Het bestuur laten voelen hoe het is om in een ziekenhuisbed te liggen.
Je verplaatsen in de schoenen van een overtreder (of een ziekenhuispatient) is belangrijk om zelf te ervaren wat het is om die persoon te ‘zijn’. Zo ben ik een betere docent/trainer geworden door zelf student te worden en mijn master te doen. Urenlang op een slechte stoel zitten. Slechte presentaties aan te moeten horen en lang op mijn beoordeling moeten wachten. Maar ook geïnspireerd te raken door nieuwe werkvormen en samen te werken met medestudenten. Je verplaatsen in de ander en jezelf de vraag te stellen ‘Wat werkt er voor me?’ en ‘Waar heb ik behoefte aan?’
Weet wat ik gaaf zou vinden? Als je ook een mooi voorbeeld hebt van ‘jezelf in de ander verplaatsen’ en die mij mailt of als reactie plaatst. Zeker als je droog staat deze januari. Ben je lekker fris en heb je tijd over.
Proost. Op een inspirerend 2023.
Wil je zelf scheuren. Voor €20 koop je de kalender hier.
Wellicht een mooi voorbeeld. Waarbij je het ‘verplaatsen’ juist overdraagt aan de doelgroep zelf om zo te komen tot een verbetering.
Er was een tijd dat het beleid om niet te lang in een binnenstad te parkeren vooral als doel had om veel mobiliteit (kopers) in een stad te krijgen. In de loop der jaren is het als parkeerbelasting ook een belangrijke inkomstenbron geworden (misschien wel meer dan het regulieren van het parkeren).
In een middelgrote stad (ik meen in Israel) heeft men aan een groep automobilisten en winkeliers gevraagd mee te denken over dit probleem zonder grote investeringen (plaatsing van parkeermeters en controle is namelijk een heel duur systeem).
De vraag was dus: ‘Beste automobilist: Hoe kan je toch dicht bij de winkels parkeren zonder de plek uren bezet te houden waardoor anderen niet terecht kunnen”?.
Vele ideeën kwamen over tafel maar het beste idee was zowel creatief als effectief en ook nog eens zonder een enkele investering.
De regel werd namelijk: Je mag bij de winkels gratis parkeren bij maar je moet wel je auto-verlichting aanzetten. Als de lampen niet aan zijn krijg je een prent.
Te lang met lampen aan laat je wel uit je hoofd want dan is je accu leeg….
Het systeem heeft jaren goed gedraaid (in die periode waren de accu’s ook maar geschikt voor een paar uren verlichting).
Dit soort creativiteit (waarbij je in gesprek gaat met de ‘overtreders’) levert niet allen mooie oplossingen maar ook veel draagvlak. Win-win dus!
Dank Ap voor je reactie. Wat een goed idee de doelgroep te betrekken en wat een origineel en haalbaar idee. Dat het geen investeringen kost is ronduit briljant. In Design Thinking theorie zou ik dit in de ‘Bedenkfase’ plaatsen. De fase waar op basis van een inzicht in de ‘Verbindfase’ en de daarop geformuleerde ‘Beste automobilist: Hoe kan je toch dicht bij de winkels parkeren zonder de plek uren bezet te houden waardoor anderen niet terecht kunnen”? ideeen worden bedacht. Ik ben benieuwd hoe vaak de startkabels tevoorschijn gehaald zijn 😉