Zo. Daar ben ik weer. Na maanden van lezen, luisteren, reflecteren, twijfelen, net niet beginnen, zit ik nu weer ouderwets te typen. Mijn vertrouwde rode vlak, zwarte en witte 7% versmalde Helvetica Kapitalen hoopvol aanstarend naar wat er komen gaat. Deze keer geen beloftes van dat ik het elke dag ga doen, een jaar lang of alleen over duurzaamheid of spel of biomimicry ga hebben. Nee deze keer omdat het gewoon weer tijd werd en omdat Caro me net vertelde dat ze mijn posts miste.
Ik wil het er niet te lang over hebben.
Hiero. Ik ben er weer.
En waar zal ik eens beginnen. Er is niet echt een begin te duiden. Het is een lang en traag proces geweest. Daniel Pink zou het Drive noemen. Volgens hem worden mensen gedreven door doel (zingeving), eigen keuzes (autonomie) en ergens beter in worden.
Ik wil beter worden in hoe we manieren kunnen bedenken en uitproberen om de wereld beter achter te laten voor onze (klein)kinderen. Een geweldig voorbeeld las ik in het FAN TAS TISCHE boek van John Thackara, How to Thrive in the Next Economy. Thackara ken ik als directeur van het voormalig Nederlands Vormgevingsinstituut en de door hen georganiseerde Doors of Perception congressen. De eerste was in 1993:
‘In 1993 organiseerde het instituut in samenwerking met Mediamatic en de Amsterdamse Maatschappij voor Oude en Nieuwe Media de eerste Doors of Perception-conferentie in de RAI Amsterdam. Zo’n tweehonderd specialisten op het gebied van nieuwe media en computernetwerken samen met ecologisch geïnteresseerden oplossingen voor een duurzamere wereld zochten.[2] De conferentie was oorspronkelijk gepland in het Stedelijk Museum, maar door toenemende animo werd deze verplaatst.[3]”
Erop terugkijkend was dat misschien wel het begin van het inzicht dat Design een positief verschil kan maken. Ik zag er het geweldige werk van Toshio Iwai. Zijn musical insects en Team Work Station waren technologische openbaringen voor me. Voorbeelden waarbij technologie en mensen samensmelten in een leer omgeving.
Of was het die keer dat ik samen met mijn vriend RenéPaul bij V2, Instituut voor de Instabiele Media was? Toendertijd nog gevestigd in Den Bosch. In de grote ruimte, waar René en ik de enige bezoekers waren, stond een groot, strak opgemaakt 2 persoons bed. Een installatie van Paul Sermon, genaamd Telematic Dreaming. Van bovenaf werden er mooie beelden van wolken op geprojecteerd. Precies op het witte bed. Ik liep naar de rand van het bed en stond te genieten van de mooie beelden op dit, toch ietwat vreemde projectiescherm. Opeens verscheen er een vrouw in een sexy nachthemdje op het bed. Zij was van boven gefilmd en werd van boven geprojecteerd door de beamer die boven het bed hing. Hmmmm…….interessant….hoorde ik mezelf denken. Ik stond aan de rechterkant van het bed en zij verscheen aan de linkerkant op het bed. Ze schuifelde wat over het bed en bleef op een gegeven moment precies stil zitten waar ik stond. Da’s toevallig, dacht ik nog. Het werd wel heel toevallig toen ze met beide armen van de rand van het bed waar ik stond naar achteren bewoog om aan te geven dat ik ook op bed moest komen. Ik trapte mijn schoenen uit en ging net als zij op het bed zitten. Ze bewoog haar handen precies langs mijn benen en het was alsof ik haar echt voelde. Het voelde een beetje alsof je voor het eerst met een vriendinnetje naar de bioscoop gaat en je haar hand net niet aanraakt terwijl je naar de film zit te kijken maar eigenlijk alleen maar denkt aan de ruimte tussen de hand van jou en haar. Heel spannend dus. Op een gegeven moment ging ik op mijn rug liggen met mijn hoofd op het kussen. Zij kwam op haar zij naast me liggen en bewoog haar hand langzaam van mijn hoofd naar mijn buik. Het was alsof me streelde. Toen ze zich op haar rechter zij draaide met haar knieen opgetrokken ging ik precies zo liggen. Lepeltje aan lepeltje. Mijn hart bonsde in mijn keel. Het leek wel of ik vreemd ging. Toen ik mijn hand van haar hoofd naar haar kont bewoog sprong ze van het bed af en was het afgelopen.
Het was 1993 en de dame bevond zich op een zelfde formaat bed in een kamer een aantal straten verderop. Op vier monitoren rondom het bed kon zij precies zien waar ik me bevond in. De videoverbindingen werden gemaakt door 3 dubbele ISDN verbindingen. Het met camera’s en beeldschermen verplaatsen in andere ruimtes heeft me altijd gefascineerd en oa geinspireerd tot het bouwen van de CamCar.
25 jaar geleden waren er nog dure, driedubbele ISDN verbindingen, grote camera’s en beamers nodig om videocontact en interactie mogelijk te maken. Nu heeft zelfs mijn 83 jarige vriend Cees een Samsung Szoveel en een iPad. Het is heeeeeel hard gegaan de afgelopen 25 jaar. En wat betekent dit allemaal?
Maar ik dwaal af. Heerlijk.
Ik wilde het hebben over het voorbeeld dat ik in Thackara’s boek las. Een voorbeeld van hoe we de wereld beter achter kunnen laten. Het staat op pagina 55 van zijn boek How to Thrive in the Next Economy, hoofdstuk 4 MAKE ROOM! MAKE ROOM!
Hij stelt hier de vraag of depaving (het ontdoen van wegen en bebouwing) genoeg land kan vrijmaken om een explosief groeiende populatie te voeden. Wegen en parkings bedekken meer dan 50% van de meeste stads-en winkelcentra; in stadscentra in alleen al de V.S. bevinden zich 2.000.000.000 parkeerplaatsen. Met zo’n gemiddeld 4 per parkeerplaats kunnen we daar dus makkelijk alle mensen op de wereld kwijt. Mooi scenario voor een Walking Dead Sequel.
Nu is 2 miljard parkeerplaatsen heel en het terugbrengen van beton naar vruchtbare grond een enorme klus, dus bedacht een stel uit Turijn het volgende;
Laten we onze kinderen een stuk vruchtbare grond geven. Het stel had de grond verkregen uit een erfenis maar moesten daarvoor eerst een paar betonnen garages slopen die erop stonden. Het was ongelooflijk veel werk; beton moest geknipt en gebroken worden en de brokken afgevoerd. Het vruchtbaar maken van de grond kostte truckladingen vol vuil, houtskool en meer. Het zal ongetwijfeld een lang, duur en vuil werk geweest zijn. Maar het was vooral een disruptief idee. Heus omdenken. Want normaal gesproken ga je weer bouwen op een vrijgekomen stuk grond, toch? Afbreken om er vruchtbare grond van te maken is in ieder geval nog nooit bij mij opgekomen.
Bij het stel in Turijn dus wel. Het eindresultaat was een stuk grond waar gras en bloemen groeien. Slecht tientallen vierkante meters, niets in vergelijking met de resterende 1.000.000.000.000 maar het is een eerste stap.
Deze post voelt ook weer als een eerste stap. Ik loop weer.
Dank je Caro.
Positief, eigentijds informatief & encyclopedisch, fijn om je te lezen!
Dank je wel Walter. good to be ‘back’
De glimlach is al weer even terug op mijn gezicht, maar jou te lezen maakt hem groter, completer. Dag lieve Cor.