“Zooo jij hebt geluk.” zegt Arie als hij met de dopsleutel van zijn Jeep de bout van het linker achterwiel losdraait. Geluk is niet meteen het eerste woord wat in me op komt als ik op dit moment aan de bus denk. Of zou Arie het feit bedoelen dat ik niet aangehouden ben door die bende agenten die 100 meter verderop staan? Whatever. Vijf minuten later rijd ik op de A15, Arie achter me. Meteen voel ik dat de bus onregelmatig loopt, gepaard gaand met geknal en gepruttel. En dat terwijl de motor nog koud is. Ik kan gelukkig wel mijn snelheid houden. Vlak voor de benzinepomp komt Arie naast me rijden en gebaart me de afslag te nemen. Volgens mijn benzineboekje moet de tank nog vol zitten wat niet overeen komt met de dertig liter die ik er moeiteloos bij tank. Leeg was ie niet maar ook zeker niet zo vol als ik hem in Belville achtergelaten had. Raadsel. Ik wil er op dit moment verder niet over nadenken. Ik wil in Zwijndrecht zijn. Op zoek naar een vijftig eurocent munt voor lucht van de reserveband vind ik niets in mijn tas en ook Arie heeft geen vijftig eurocent munt. Ik loop terug naar de kassa, pak een pakje Sportlife en vraag of ik vijftig eurocent bij kan pinnen. Met een pakje frisse lucht en een vijftig eurocent munt loop ik terug naar de bus die ik bij de luchtpomp heb geparkeerd. Ik gooi een Sportlife in mijn mond en 1,2 Bar in de band. Op hoop van zegen. Gelukkig kan ik meekomen met het verkeer maar ik twijfel of ik de vrachtwagen voor me inhaal. We rijden de tunnel in. Ik heb genoeg gas over en voel en luister wat er gebeurt als ik meer gas geef. Ik kan de vrachtwagen nu wel inhalen maar moet straks ook weer licht omhoog de tunnel uit. Ik besluit in te halen en de bus kruipt centimeter voor centimeter langs de vrachtwagen. Dat is een rare gewaarwording want normaal gesproken zit je als bestuurder aan de linkerkant. Zittend aan de rechterkant zie ik de rubber lussen waarmee het zeil van de vrachtwagen aan de carrosserie vastzit een voor een voorbij komen. Van links naar rechts. De tunnel uit klimmend komen de rubber lussen tot stilstand. Ik geef voorzichtig gas bij maar de lussen beginnen zich van rechts naar links te bewegen. Ik geef meer gas bij en harde knallen echoën in de tunnel. De bus sputtert letterlijk en figuurlijk luidruchtig tegen als een kind dat niet naar school wil en hangend aan je arm de tegenovergestelde richting optrekt. Ik stel mijn doel bij. Als ik maar uit de tunnel kom. Voorzichtig geef ik nog meer gas bij en de rubber lussen komen weer tot stilstand. Nog iets meer gas. De rubber lussen bewegen weer van links naar rechts. De laatste lus. Nu de cabine nog. Bel voor de laatste ronde. Nog een beetje gas. De weg gaat nu omhoog. Millimeter voor millimeter haal ik de vrachtwagen in. Mijn rechtervoet kan inmiddels niet verder. Plankgas kruip ik voorbij de vrachtwagen en als we allebei tegelijk boven aankomen en ons weer op horizontaal asfalt bevinden zie ik de vrachtwagen snel kleiner worden in mijn rechterbuitenspiegel.
Dan en Chip Heath leggen in hun boek The Power of Moments uit dat angst en focus de tijd lijken te rekken en geven een tip voor een ‘langer’ leven;
Scare the hell out of yourself, regularly.
Check.
De rest van de 20 kilometer vind ik een manier om de bus op constante snelheid te houden. Ik voel me een soort menselijke cruisecontrol. Al mijn zintuigen inzettend om de bus rijdend op een snelheid te houden. Angst en focus maken het de langste 20 kilometer van mijn leven.
Als ik de bus bij Jeroen (mijn trouwe monteur) naar binnen rijd en uitstap lijkt er 1250 kilo van mijn schouders af te vallen. We hebben het gehaald.
Een dag later belt Jeroen me op. Hij heeft de bus helemaal nagekeken. Hij kon zijn ogen niet geloven. De carrosserie is inderdaad in een uitzonderlijk goede staat. Dat was het goede nieuws. Verder zou hij de bus weer direct in een container terug naar Zuid Afrika sturen. De lijst van onderdelen die vervangen dienen te worden voor de APK is lang. Heel lang.
Te lang?
Geef een reactie