We laten ons niet gek maken en besluiten het getik van de motor in de gaten te houden en verder te rijden. Als het erger wordt maken we nieuwe plannen. We vervolgen onze weg en starend langs de kustweg houd ik de bus op koers als een zeilschip op volle woeste zee. De harde wind duwt als de pestkop van de klas met onregelmatige intervals de bus naar rechts en dan weer naar links. Het harde werken leidt af van het getik. Langzaam verstijven mijn nekspieren en schouders. Is het van de stress? Van mijn vrouw leerde ik dat er drie soorten stress zijn; emotioneel, lichamelijke en chemische. Ik denk dat ik inmiddels tegen een overdosis stress aanzit met te hoge levels op alle drie de niveaus. Schelpen zoeken met de wind in de haren en de zoute zeelucht in de neus lijkt de beste en dichtstbijzijnde behandeling. Ik neem de afslag richting de oceaan en parkeer de bus op een prachtige plek met uitzicht op de schuimkoppende branding.
Tamara en NoaH springen als twee veel te lang in de auto gezeten hebbende puppies de bus uit en spoeden zich richting Schelpenparadijs. De bus houdt mij nog als vastgenageld op de bruine nepleren stoel en ik sluit mijn ogen en focus op mijn ademhaling. Met mijn ogen dicht hoor ik de wind beter en langzaam vult de bus zich met zilte zeelucht die zich mengt met de geur van benzine en biltong. Mijn machinekamer komt langzaam bijna tot stilstand en als ik mijn ogen weer open doe kost het me moeite Tamara en NoaH te ontdekken op het strand tussen de rotsblokken. Ik ontdek Tamara als eerste. Gecamoufleerd tegen de met zeewier bedekte rots zit ze gehurkt haar vondst te inspecteren. NoaH is nergens te zien.
Ik besef me dat de bus het middel is om híer te komen en problemen pas problemen zijn als het problemen zijn.
Achter de wolken schijnt de zon.
NoaH is als eerste boven en terug bij de bus. Tamara vult haar schatkist nog tot de rand.
“Is het nog ver naar Montagu?” vraagt NoaH.
Far far away. Zo’n 150 kilometer.
Geef een reactie