Na twintig lange minuten komt NoaH met de kleine beveiliger in het grote pak in zijn schaduw richting de bus lopen. De uitdrukking op het vriendelijke gezicht van de beveiliger interpreteer ik als ‘alsjeblieft, hier heb je je puppie terug’. Ik vraag hem of hij wat water en wat fruit wil, wat hij dankbaar in ontvangst neemt. We nemen afscheid van hem en ik schaam me dat ik zo achterdochtig ben geweest. De overval heeft mijn vertrouwen in de medemens geen goed gedaan. Daarentegen is het vertrouwen in de bus groter dan ooit. Zonder problemen start ik de bus. Tamara naast me en NoaH in het midden op de voorste achterbank. In de binnenspiegel zie ik zijn nieuwe shirt pas goed. De drie Adidas strepen van zijn nieuwe shirt zitten er op genaaid. Mooi. Ik vertel NoaH het verhaal van de campagne van Adidas waarbij je als fan je naam op het shirt van de captain van de All blacks kon zetten. Online kon je je naam invoeren die vervolgens met nanotechnologie op een draad werden gelaserd waarmee het shirt van de captain werd gemaakt. Impossible is nothing. Wat een geweldige campagne was dat van Adidas.
We rijden met een 38 jarige watergekoelde Duitse Volkswagenbus het vliegveld van Kaapstad uit. Voor het eerst sinds jaren weer met zijn drieën. Volgende week met zijn vieren. Impossible is nothing.
Door het slechte weer besluiten we niet naar de A-frames in Tietiesbaai te gaan maar richting Hermanus om walvissen te spotten.
De eerste keer dat we met de bus in Hermanus waren was dat met zijn vijven. In 2004. We hadden Tamara’s moeder opgehaald op het vliegveld en waren direct langs de kust doorgereden naar Hermanus. Ik parkeerde de bus, we stapten uit en liepen de hoek om waardoor we direct zicht op de oceaan hadden. En alsof het afgesproken was sprong er een walvis dichtbij de kust uit het water om met een geweldige plons weer op het water en in het water te verdwijnen. Het was de enige die dag. Nu waren we minder fortuinlijk. In het uit de rotsen gehouwen restaurant met uitzicht over de oceaan turen we om en om door de verrekijker. Ik kan uren turen. Dieren spotten is een vreemd fenomeen. De kans dat je een wild dier ziet bundelt ieder zintuig en brengt me in een meditatieve focus. De geur van mijn burger brengt me terug in het nu. Ik vraag NoaH de hoeveelste burger dit deze vakantie is. Ik vermoed dat het er meer zijn dan de dagen dat hij hier is. Hij ziet me denken en lacht zonder antwoord te geven. “Een Leeuw heeft vlees nodig.” zegt hij. Ik lach. Volgende week wordt hij 21. Kleine leeuwtjes worden groot.
We lopen terug naar de bus en rijden Hermanus uit. Ik twijfel of ik bij de benzinepomp ga tanken en schudt deze twijfel nee schuddend weg. Natuurlijk ga ik tanken. Wie weet wanneer de volgende pomp komt. Ik stap uit, geef de tankdopsleutel aan de pompbediende en check de bandenspanning. Ik peil de olie en controleer of de nieuwe bobine en de kabel goed vast zitten. Alles ziet er goed uit. Ik noteer het aantal liter en de kilometers; 1 ; 6,8
De stevige tegenwind hebben een negatieve invloed op het verbruik. Bedenk ik als reden. We zijn ook met meer mensen en spullen nu, vul ik in gedachten aan. Ik tel 350 (50 liter X (1 op 6)) bij de kilometerstand op en start de bus. Probleemloos. De kilometerapp op Tamara’s telefoon houd me aan de snelheid. Met de oude motor was het makkelijker; gewoon altijd vol gas. Met de nieuwe gereviseerde motor houd ik gas over en is de kilometerapp nauwkeuriger dan de zich als een heen en weer bewegende VU meter gedragende kilometerteller van de bus.
We naderen een kruispunt en sta als eerste stil. Ik trek op met de richtingaanwijzer naar rechts en geef gas. Ik hoor een nieuw geluid in de bus. Een getik. Ik vraag aan Tamara en NoaH of ze het ook horen. Ze horen het ook. Het lijkt harder als ik naar rechts stuur en gas geef. Ik vraag NoaH of hij op de achterste bank wil luisteren waar het geluid vandaan komt. Hij bevestigt wat ik dacht te horen. Linksachter.
We zijn inmiddels op een tweebaans weg beland tussen Hermanus en Gansbaai. Zo’n eindeloos lange rechte weg die kilometers door het glooiende landschap snijdt. Het is grauw en grijs. Het waait hard. Ik zet de bus langs de kant. Ik zie ze niet vliegen maar word wel getikt. Is het een lager? Kunnen we verder?
Geef een reactie