We hebben nooit overwogen om NoaH’s trip met Brent te cancelen. Angst is een slechte raadgever en een gewaarschuwd mens telt voor twee. En waarschijnlijk hangen er waarschuwingsposters in het township met de foto van NoaH erop; pas op loslopende Leeuw, gevaarlijk. Wel spreken we af dat NoaH elke dag even iets van zich laat horen. Frans, Liesbeth en NoaH stappen in de Ford Ranger en vertrekken weer richting Montagu. Tamara en ik blijven ze uitzwaaien tot het stof weer is neergedaald. Voor het eerst sinds NoaH in Zuid Afrika is, zijn we niet samen. Na wat we hebben meegemaakt voelt dat vreemd. Mijn vadergevoel worstelt met het loslaten. Vertrouwen dat het goed is en komt worden afgewisseld door gedachten van kwaadwillenden die voor een paar rand je leven willen nemen. Mijn tot een bezorgd vertrokken frons trek ik glad met een geforceerde glimlach en denk “alles sal reg kom” en loop met Tamara naar de veranda van The Retreat in Groenfontein.
’s Middags bel ik Arno van Wijck,de eigenaar van Andreno, het bedrijf dat bus heeft gereviseerd en waar de bus na de overval twee dagen geleden naar toe is gebracht. Arno meldt dat in alle jaren dat hij Volkswagens repareert dit nog nooit heeft meegemaakt. Het contactslot schijnt de boosdoener geweest te zijn en hij stelt voor een nieuw contactslot in het dashbord te monteren. Ik ga akkoord en we spreken af dat ik de bus drie dagen later, op vrijdag, op zal halen.
Vrijdag vertrekken we met de Nissan Almera richting Villiersdorp. Onderweg proberen we NoaH en Brent te pakken te krijgen omdat zij vanuit tegenovergestelde richting op weg zijn naar Botterlierskop voor een safari. Het zou leuk zijn om elkaar nog ergens te treffen. Helaas geven beide mobieltjes geen gehoor. Onderweg proberen we NoaH en Brent te ontdekken tussen alle kleine, witte tegemoetkomende auto’s wat lijkt op het spotten van wild en dan nog het meest uit het proberen te onderscheiden van die ene buffel in een kudde van duizend met die moedervlek boven zijn rechteroor. Geen NoaH. Geen Brent. Geen witte Datsun. We geven het op en besluiten te gaan voor een bakkie troost met taart. Ondanks het ontbijt, in de vorm van een broodje met humus en het in dunne reepjes gesneden stuk biefstuk dat over was van de braai van gister, is er ruimte voor taart. De grootte van de stukken doen ons echter besluiten er een te nemen. Het van twee naar een stuk gaan rechtvaardigt de vanuit caloriebehoefte volledig onnodige keuze voor deze suiker bom die we als gulzige fundamentalisten niet óm maar ín onze buiken plaatsen. De neiging om een foto te maken wordt onderdrukt door het besef dat ik die niet meer heb. Ik scroll door de foto’s van de afgelopen dagen op Tamara’s telefoon en lijst in Keynote twee foto’s in die Tamara en ik van elkaar maakten op de camping in Wilderness waar we de afgelopen twee nachten in een rondavel sliepen. Het grote voordeel van in de winter in Zuid Afrika zijn, is dat het op plekken als deze heerlijk rustig is en je ’s nachts dicht tegen elkaar kruipt omdat het nog gewoon kan vriezen.
Ondanks dat ik stevig door rijd komt er geen eind aan de 370 kilometer naar Villiersdorp.
Telefonisch meld ik Arno dat we er rond 16.30 zijn om de bus op te pikken. Hij zegt dat ze dan al weg zijn. Op vrijdag stoppen ze om 15.00. Hij zet de bus bij het politieburo met de factuur van R 1.700 op de voorstoel. De Randenteller staat inmiddels 55.000. Mijn vette Zuid Afrikaans spaarvarken is geslonken tot embryonale afmetingen. Maar nu is ie goed denk ik…..hoop ik. Bij het politieburo in Villiersdorp ruil ik het nieuwe Japanse comfort in voor oude Duitse degelijkheid. Na 38 jaar kunnen ook Duitse dingen stuk gaan. Ik stap in de bus en Tamara volgt me in de Nissan. We rijden door de bergen naar Greyton, een prachtig plaatsje waar een Body Stress Release collega/vriendin met haar man woont en waar we twee nachten zullen overnachten. Probleemloos stuur ik de bus over de zandpaden, Tamara in mijn binnenspiegel in de door de bus geproduceerde stofwolk in de gaten houdend. Greyton binnenrijdend groet iedereen me. Het zullen de olijke ogen van mijn baby blauwe witte vierwieler zijn die deze spontane vriendelijkheid veroorzaakt. Het geroffel van de bus maken een welkomst toeter bij aankomst overbodig.
We zijn weer thuis.
Nu in Greyton.
ps
Wil je alle verhalen van de bus in Zuid Afrika lezen? Download ze dan hier als pdf:
Zit vaak in klein kamertje sochtends te genieten van je grootse verhaal :-))
Dank je Ton. Binnenkort rondje doen in de Bus?