Na de tegenligger in Worchester die geen tegenligger bleek te zijn, rijden NoaH en ik aan de goede kant van de weg Robertson binnen. In Robertson was de bus gedatadot. Nadat de bus van een andere, nu voor loodvrij geschikte, motor was voorzien, diende de bus gedatadot worden. Ik had nog nooit van de term gehoord. Datadots zijn miniscule stickertjes met een unieke code die op een aantal plekken op de auto worden gespoten. Deze blijven zelfs na een brand zichtbaar. Dus mocht de bus ooit gestolen worden en in delen worden verspreid, zullen deze traceerbaar blijven. E.e.a. was mij uitgelegd door de daarvoor speciaal opgeleide politieagent in Ashton, het dorpje tussen Robertson en Montagu in. De agent had, na enig zoeken op zijn overvolle van stapels papier voorziene bureau, zijn datadotmicroscoop gevonden en het me laten zien.
Zoek de agent
Met het blote oog zie je een halftransparant laagje verf en kijkend door het eenogige precisie instrument worden de vele strookjes met de unieke code zichtbaar. Vele malen makkelijker zichtbaar dan het nummer van de nieuwe motor. Liggend op zijn rug met zijn wapen aan zijn heup en een zaklamp in zijn hand duurde het zo lang voordat de agent het motornummer had gevonden dat ik besloot Arno te bellen (de man die de motor had vervangen).
De agent wist me vervolgens, weer bijna onzichtbaar als een datadot, zittend achter een computer te vertellen waar de nieuwe motor origineel vandaan kwam. Het was de info die hij nodig had om mij weer op pad te sturen naar Robertson om daar bij ‘Help Mekaar Motors’ de bus te laten datadotten om vervolgens weer naar Ashton te rijden om daar mijn ‘clearance’ te krijgen zodat ik daarmee een nieuwe licentie kon aanvragen.
In Zuid Afrika betaal je geen wegenbelasting maar elk jaar een nieuwe licentie die je op je voorruit plakt. Het hele datadot, clearance, licentie verhaal had 3 dagen in beslag genomen. Ook in Zuid Afrika staan vele kastjes en muren.
In Robertson trakteren we ons op een stevige verlate lunch waarbij we worden geholpen door de meest uitdrukkingsloze ober die ik ooit gezien hebt. Uitdrukkingsloos is eigenlijk niet het goede woord. Hem langer dan een seconde aankijkend deed mijn energieniveau met minstens 75% dalen en mijn positiviteitsratio halveren. Ik ben een redelijk positief ingesteld persoon en kan, volgens de theorie van Barbara Fredrickson tegenover elke negatieve ervaring minstens drie positieve zetten, maar bij deze ober moest ik alle zeilen bijstellen. Ik voelde zelfs mijn lichaam zwaarder worden terwijl ik juist licht in mijn hoofd was van de honger. Ik zag ook NoaH licht wegtrekken en samen kwamen we tot de conclusie dat deze jongeman beter een andere plek kon vinden voor dit ongelooflijke talent. Begrafenisondernemer leek ons nog de beste optie. Later bedacht ik me dat het ook een heel bewuste bedrijfsstrategie kon zijn. Het contrast met het eten en de koffie die hij even later zwijgend uitserveerde was zo groot dat NoaH zijn burger de beste tot nu toe vond. Mijn panini kip en avocado was dat zo wie zo omdat het de eerste was die ik ooit at.
De volle maag, de lange reis en de ober deden NoaH beslissen om de sleutel van de Ford Ranger weer aan mij tegen om vervolgens zelf wel in te willen stappen aan de bestuurderskant. Elkaar aan de voorkant van de Ford kruisend stappen we glimlachend in de Ford op weg naar Montagu waar we de bus op gaan halen bij Chris die de achterremmen, olie en oliefilter heeft vervangen.
Drie weken testrijden zijn hiermee succesvol afgerond.
De bus is officieel klaar voor de reis naar Addo Elephant Park.
Geef een reactie