Het is zaterdag 22 juli en mijn vader en ik zijn klaar voor de reis naar Vanrhynsdorp, 357 kilometer van Montagu vandaan. De Ford Ranger wacht geduldig tot we onze spullen hebben geladen. 150 paardenkrachten staan te trappelen op mijn instructies.
De eerste stop maken we bij een voor ons allebei onbekende plek waar we hopen een goede bak koffie te kunnen scoren.
Ons gesprek over de bijzondere kwaliteiten van de vetplanten in het gebied rondom Vanrhynsdorp hebben ons beide hongerig en dorstig gemaakt. Voor ons rechtoplopende zoogdieren met een betaalkaart en geld op de rekening is het vervullen van die behoefte een simpele taak. Zelfs in Zuid Afrika. Voor een vetplant is voeding en water geen vanzelfsprekendheid en hebben deze kleine overlevers door de jaren heen geweldige methodes ontwikkeld om, als er water is, dit op ingenieuze wijze te bewaren voor later. Zeker gezien het ernstige watertekort in de West Kaap maakt de uitleg van mijn vader me nieuwsgierig naar wat we van vetplanten kunnen leren als het gaat om waterhuishouding.
We laten ons de goede koffie en de fantastische worteltjestaart goed smaken en vervolgen onze weg. De weg loopt paralel aan de N7. We vermijden de snelweg en rijden een van de mooiste wegen die ik tot dan in Zuid Afrika heb gereden.
De Ford Ranger Hi-Trail is geen onbekende voor me. De twee-en-halve liter turbodiesel met dubbele cabine is een betrouwbaar werkpaard met meer dan voldoende paardenkrachten om ons comfortabel door de bergen te brengen. De nieuwe schokbrekers en banden dragen duidelijk bij aan het verhoogde comfort en anders dan in de Volkswagenbus is een gesprek gewoon mogelijk op normaal volume. Alles aan de Ford voelt stevig aan. Wat mij elke keer weer het meest opvalt, of moet ik zeggen, bevalt is de diameter en de dikte van het stuur. De diameter zou in mijn ogen passen in de categorie sportauto terwijl de de diameter meer past in de categorie vrachtauto. In combinatie met de hoge zit voel ik me Mad Max zonder opgejaagd te worden door een stelletje op mijn diesel muntende wegpiraten.
Dit zijn de momenten waarop ik me afvraag waarom ik zo graag in de bus rijdt. De Ford is de betrouwbare goede vriend en de bus het onbereikbare mooiste meisje van de klas waar je je best voor doet maar nooit weet hoe die aandacht uitpakt.
Ik breng de Ford tot stilstand in de zijkant van de berm van het stofpad. Mijn vader heeft iets gezien.
Ik probeer me in zijn hoofd te verplaatsen en vraag me af wat hem het ‘stop hier eens even’ heeft doen uitspreken. Is het omdat hij hier eerder had willen stoppen, of omdat de vegetatie hem hoopvol stemt op het ontdekken van een nieuwe soort. Als een gecamoufleerde jager gaat mijn vader op jacht en verdwijnt in de natuur.
Ik blijf bij mijn vriend Ford en geef hem een vriendschappelijk schopje tegen zijn nieuwe Good Year. Het is juli 2017. Het is inderdaad een goed jaar.
Cor, heb je dat boek al gelezen? The power of one? Echt doen. Ga je heel mooi vinden. Over een professor die een liefde heeft voor vetplanten en in Zuid-Afrika de heuvels afstruint op zoek naar bijzondere exemplaren.