Na vier dagen met een zestig plusser, twee zeventig plussers, een bijjjjjjjjjna tachtig plusser en een gids rondrijdend in een Toyota Hi-Ace en zelfs zelf een paar keer op mijn knieën foto’s makend van een paar onzichtbare levende steentjes, vertrek ik alleen in de Ford Ranger van Vanrhynsdorp naar het vliegveld in Kaapstad om daar mijn twintig jarige zoon NoaH op te halen. Ja met een H aan het eind want dat vind ik gewoon mooier en het geeft een krachtig onderscheid met het vrouwelijke Noa. Toen NoaH geboren werd, werd kort daarop ook de dochter van Linda de Mol geboren. Resultaat? 87 % van de daarop in Nederland geboren meisjes heetten Noa. Ik geloof dat NoaH nog drie Noa’s in de klas had. Achteraf kijk je een koe in de kont maar die van Linda de Mol had ik niet zien aankomen.
De terugreis in de Ford neem ik de N7. Ik ben vroeg vertrokken om me niet te hoeven haasten. Het doet me denken aan die ene keer in 2004 dat ik me niet haastend met de Volkswagenbus vanuit Calitzdorp mijn vriend Bernardo, die uit Nederland kwam, op ging halen.
Hij zou rond 23.00 aankomen en ik was al aan het eind van de ochtend vertrokken. Ik had twaalf uur de tijd voor een rit van ruim vier uur. Laatst hoorde ik iemand zeggen “it’s about the process not the outcome.” Ik denk dat rijden in de bus precies dat is. Het gaat om het rijden niet om het aankomen. Voordat ik Bernardo op ging halen had ik al aardig wat kilometers gemaakt in de bus en ook aardig wat verbeterd. Nieuwe schokbrekers, banden, accu, hij was verhoogd aan de achterkant en de motor had een revisie ondergaan door de Beetle Doctor in George. Vele duizenden probleemloze kilometers in de Kleine Karoo hadden we (mijn vrouw en onze twee kinderen van 8 en 12) roofvogelspottend en schildpad ontwijkend afgelegd.
Toen mijn vader aanbood om zijn mobiele telefoon mee te nemen kon ik niet bedenken waarom ik die nodig zou hebben. Voor mij was de bus de meest betrouwbare vierwieler die ik ooit gehad had en ik geloof dat dat vertrouwen zeer werd gewaardeerd door de bus die daarvoor nog bejaarden rondreed in Oudtshoorn. De dag dat ik de bus van het bejaardentehuis kocht luidde een nieuw tijdperk in voor de toen vijfentwintig jarige luchtgekoelde 8 zitter. De aandacht en verbeteringen moeten aangevoeld hebben als een tijdelijk verblijf in een wellness oord waar bij het verlaten het verleden werd afgeschud en ruimte werd gemaakt voor zijn nieuw verworven vrijheid.
Het zal duidelijk zijn dat de bus en ik er zin in hadden. Zin om met drieën een week op pad te gaan. Ik was inmiddels een uur onderweg en vloog gekoeld door de lucht over de R60 met Bernardo in een Boeing 747 achter me aan.
Het ontbreken van een radio en vloerbedekking maken het rijden met een achterin door een tweepersoonsmatras vriendelijk gedempte tweeliter luchtgekoelde boxermotor in het landschap van de Kleine Karoo een meditatieve audiovisuele licht verslavende ervaring. Voeg daar de geur van verbrand stof en zand aan toe en je bent rijp voor een langere periode in een Jellinek kliniek. Ik begin beter te begrijpen waarom de bus het boegbeeld van het Flower Power tijdperk was. Ik schrok me dan ook kapot toen een BMW me met hoge snelheid in een bocht van een afdaling rakelings inhaalde. Was het de luchtverplaatsing die de bus deed bewegen of schrok ook de bus van deze maniakale idioot. Pardon my French. Automatisch had ik mijn voet van het gaspedaal gelicht en mijn hart in mijn keel voorkwam een hartgrondige vloek richting de bestuurder van de Bayerische Motoren Werke. Toeteren had in dit geval geen effect gehad. Ten eerste vanwege het grote snelheidsverschil maar vooral omdat de claxon het niet deed. Nooit gedaan had. De bus was ermee geslaagd voor zijn Certificate Of Roadworthyness (COR) en het paste ook eigenlijk wel bij hem. Het reageren op asociale weggebruikers heeft waarschijnlijk meer effect op je eigen stressniveau dan op dat van hen. Misschien was ie te laat vertrokken om iemand van het vliegtuig te halen. Ik had nog tien uur voor drie uur en liet mijn voet weer op het gaspedaal zakken. Niets. Geen reactie. De bus was zich letterlijk dood geschrokken. In de afdaling liet ik de bus uitrollen en parkeerde hem aan de kant voor een hek dat de weg scheidde van een eindeloos grote vallei die rondom omsloten werd door bergen. Ik was bijna in Worchester. Zonder telefoon. Achter mij naderde Bernardo me met een snelheid van zo’n 900 kilometer per uur.
Ik stond stil.
ps
Wil je het hele verhaal van de bus en mij lezen? Download het hier: NOLTEEVWT2
Geef een reactie