Meezingend met de muziek uit mijn hoofd begeleid door het piepen en kraken van mijn 38 jarige rij-instrument maak ik meters op het stofpad door de bergen. De andere veren die mijn rechtervoet verbinden met de dubbele carburateurs van de tweeliter luchtgekoelde boxermotor zorgen ervoor dat de bus en ik elkaar nog beter aanvoelen. Voor het eerst in de weken dat ik nu met de bus op pad ben geniet ik met volle teugen. Gretchen Ruben noemt geluk ‘je goed en slecht kunnen voelen maar voelen dat het klopt in een context van groei’. Dit klopt. Mijn droom om weer, net als in 2004, met het gezin naar Addo Ellephant Park te gaan mengt zich met de werkelijkheid en doen mijn mondhoeken nog verder opkrullen.
Eenmaal aangekomen in Montagu rijd ik naar Chris, de monteur die de achterremmen die ik bij Arno van Wijck, de man die de bus gereviseerd heeft, heb gekocht, gaat maken en oliefilter en olie zal vervangen. Voor de laatste keer hoor ik de achtertrommels schrapen, het geluid van ijzer op ijzer. Chris is zichtbaar verbaasd als ik hem de nieuwe remschoenen en cilinders laat zien. Het oliefilter en de 5 liter Shell HEX 3 motorolie maken duidelijk minder indruk op hem. Chris had me na het vaststellen dat de remmen echt vervangen moesten worden, iets dat me gezien het geluid en gevoel dat de remmen maakten me niet verbaasd had, namelijk verteld dat de desbetreffende onderdelen niet meer te krijgen waren. Gelukkig kende Chris een bedrijf die de oude remschoenen kon voorzien van een nieuwe remlaag, iets wat nu dus niet meer nodig was. De verbazing op Chris’s gezicht was, achteraf gezien, wellicht teleurstelling. Een financiële tegenvaller. Hij kon nu namelijk niet verdienen op het materiaal. Ik kende Chris niet goed genoeg om het verschil tussen verbazing en teleurstelling te kunnen onderscheiden. Chris had duidelijk minder moeite met mijn gelaatsuitdrukking en beantwoorde mijn ’trots en blij’ gezicht met een volle lach. Ik vertelde hem dat ik met mijn vader een paar dagen naar Vanrhynsdorp zou gaan om daar een film te gaan schieten en donderdag weer terug zou zijn, precies een week later. “Alles sal reg kom”, dacht ik nu zelf. Ik stapte de garage uit met een goed gevoel.
Ik kijk nog een keer om. Zoals altijd als ik afscheid moeten nemen van de bus. Al was het maar even. Net als dat je je geliefde nog even nazwaait die daar in de deuropening met een lieve glimlach het verlangen naar het samenkomen de tijdelijke scheiding doet verzachten.
Dag bus. Cor komt zo. Over een week.
Geef een reactie