Op een van de mooiste wegen waar ik ooit heb gereden neem ik een break op een parkeerplaats aan de kust met een fantastisch uitzicht. De bewolking vormt een dreigend duo waar mijn babyblauwe T2 prachtig tegen afsteekt. Misschien is kijken naar de bus nog wel leuker dan er in rijden. Maar misschien heeft dat te maken dat ik als VWT2 luisteraar nog steeds niet helemaal blij ben met de geluiden die de bus maakt. Er staat ‘Speed’ op het chromen deel van de uitlaat en ik maak mezelf wijs dat het terugslaan en klappen van de uitlaat een nieuwe eigenschap is van de gereviseerde motor in combinatie met die ‘sport’ uitlaat. “40 % meer vermogen” roept Arno in mijn herinnering.
Ik loop terug naar de bus en besluit weer geen foto te maken maar de omgeving en het moment eens goed in te laten dalen. Vanuit mijn ooghoek links zie ik een jongeman staan die net als ik niet van het uitzicht richting zee staat te genieten maar dezelfde kant opkijkt als ik, richting bus. Ik ontwaak uit mijn halve droom/verliefdheids stand en kijk zijn richting op. En wat ik zie is een zelfde soort blik. Hij komt op me af lopen en vraagt uit welk jaar de bus komt. Uit welk jaar ben jij? Vroeg ik hem. Hij was uit 97. De bus uit 79 lachte ik hem toe. Ik zag hem rekenen en rekende met hem mee. “De bus was al 18 toen jij geboren werd.” Dan ziet hij er nog goed uit zei hij. Hij kwam uit Paarl en was aan de kust voor een paar dagen met zijn familie die verderop duidelijk meer interesse hadden voor de oceaan.
Dat de bus een betere conversatiestarter is dan starter bij hoge temperaturen bleek ook nu maar weer. En elke keer als ik zo’n gesprekje voer met een medebewonderaar voel ik me een jonge David Attenborough die vol enthousiasme over de bijzondere eigenschappen van een zeldzaam uitstervend soort staat te vertellen. Want ook in Zuid Afrika is de Volkswagen T2 inmiddels een zeldzaamheid. In de bijna 4000 kilometer die ik deze keer in Zuid Afrika reed, heb ik er welgeteld 1 gezien.
Na de tweede startpoging vervolg ik mijn route langs de kust. In de spiegel zie ik dat de jongeman me tot het eind nakijkt. Het geluid van de motor weerkaatst tegen de van stenen gestapelde vangrail die ons scheidt van de oceaan. 5 minuten later kan ik mijn panodrang niet langer inhouden. Panodrang is niet een vreemde vorm van obstipatie of andere vage darmaandoening maar de behoefte om de bus vast te leggen in zijn prachtige omgeving.
Het dak is wit.
De rest is blauw.
VWT2 ik houd van jou.
Geef een reactie