Ik geloof echt dat spel de meest krachtige vorm voor verandering is en dat een prototype de beste manier is om je idee tot leven te brengen en te t(o)etsen. Als je die twee samenbrengt heb je de bouwstenen voor je verbeelding. Mooi verbeeld in een oude campagne van Lego:
Ik zie me nog tussen de Lego stukjes zitten, de ene auto na de andere bouwend. En gisteren zat ik voor het eerst in 40 jaar weer tussen de Lego stukjes en dat was niet eens wennen maar voelde heel vertrouwd. Zelfs met een 20tal volwassenen die zich allemaal hadden opgegeven voor een introductie workshop Lego Serious Play. Ik was uitgenodigd door Onno Kruitwagen die ik ken via LEF, het Future Centre van Rijkswaterstaat waar we allebei facilitator zijn. Een aantal eerdere uitnodigingen had ik vanwege mijn afstuderen moeten afslaan maar gisteren kon ik eindelijk aan de slag. De groep werd verdeeld in drieën en met zijn zevenen belandden we aan een tafel waar we allemaal een zakje Lego mochten pakken en voor ons op tafel mochten legen.
En toen begon het al. Steward Brown verwoordt het prachtig in zijn geweldige TED talk; “Nothing lights up the brain like play” en Jonah Lehrer legt mooi uit hoe het in de hersenen werkt in zijn boek ‘Hoe creativiteit werkt.’ maar daarover morgen meer.
Terwijl Onno aan het uitleggen was, kon ik me niet inhouden om al met de Lego blokjes te spelen. De aanraking van de Lego stukjes brachten me in een fractie van een seconde 40 jaar terug in de tijd en ik kon niet wachten op de eerste opdracht, die Bernard Suits zou formuleren als een ‘vrijwillige poging tot het overwinnen van een overbodig obstakel’.
De eerste oefening bestond uit het maken van een toren met het figuurtje erop;
De beperkte tijd dwingt je om snel te werken, te doen in plaats van te denken. Ik moest bij de opdracht denken aan de wat ik ooit in Paul Arden’s boekje had gelezen;
Ik moest dus zo hoog mogelijk. Maar het moest ook mooi. Al bouwend dacht ik aan de Memphis voorwerpen bij mijn vriend Ton waar mijn bouwsel, al groeiend, aan deed denken. Het moest dus symmetrisch. Dat ging ten koste van de hoogte maar het moest mooi….anders klopt het niet. Mooi als in ‘de belofte van geluk’ (Stendahl) en geluk als in ‘je goed en slecht kunnen voelen maar voelen dat het klopt in een context van groei’ (Gretchen Rubin). Ik zat gewoon een partijtje gelukkig te wezen met 7 vreemden en een hoopje Lego. Los van het bouwen is het ongelooflijk wat iedereen kon vertellen over zijn /haar bouwwerk en als Onno vragen stelde over het waarom van sommige details er ook de meest prachtige verklaringen naar boven kwamen. Blijkbaar waren onze hersenen echt opgelicht.
Het mooie van Lego is dat de eenvoudige plastic steentjes echte bouwstenen zijn voor je verbeelding waarbij de beperking van de vorm juist drempelverlagend werkt. Hoewel…….toen we de opdracht kregen om iets te bouwen dat een goede eigenschap van je verbeeldde bouwde ik deze:
De helicopter view, de big picture kunnen zien. Ik voelde zowaar een gevoel van trots over me heen komen en wilde het bouwwerk aan mijn vader laten zien maar moest na mijn uitleg alweer aan de slag met de volgende opdracht. Kill your darling.
Na nog wat darlings te hebben gekilld kregen we als laatste de opdracht om ‘het ideale werkoverleg’ te bouwen:
“Het ideale werkoverleg is op vrijwillige basis. Een vraagsteller deelt zijn vraag en als je je uitgedaagd voelt mee te doen (aangetrokken voelt door de vraag = groen) doe je mee. Heb je geen zin (afgestoten door de vraag = rood) doe je niet mee.
Aan het eind werd iedereen gevraagd een element uit zijn ‘ideale werkoverleg’ mee te nemen naar een blanco blauw Lego bord en in overleg de elementen op ’tafel’ te leggen:
Iedereen had zijn steentje bijgedragen en het ‘klopte’ wonderbaarlijk. Het feit dat ik me nog kan herinneren wat de beschrijvingen van de anderen waren, zegt iets over de kracht van deze aanpak.
Als laatste oefening bouwden we onze conclusie van de workshop:
Lego verbindt hoofd en handen en geeft je een beter beeld van de verschillende mogelijkheden.
Onno bedankt.
One Response to “Gelukkig met vreemden en hoopje plastic.”