Dag Cor, wat zie jij er verkreukeld uit. Heb je niet geslapen?
Moge Piet. Toen ik gisteravond laat na ons korte gesprek naar het toilet ging ben ik opgesloten door de bewaking. Heb n nachtje doorgebracht op de koude tegels.
Hahahahaha…..maar wat heb je daar in je hand?
Dat zijn 22 brieven die jij schreef aan je vriendin Willy Wentholt. Je schreef ze tussen 1918 en 1923. Vond ook een foto van je. Zo zag je er dus uit rond 1917:
De brieven vormen een belangrijke onderdeel van het prestigieuze meerjarige Mondriaan Editieproject dat het RKD samen met Huygens ING (KNAW) uitvoert. Een ambitieus project, waarin circa 1650 brieven en 70 theoretische en literaire geschriften van jou worden getranscribeerd, geannoteerd, gedigitaliseerd en vertaald in het Engels. Kunstwerken, personen en zaken waarnaar jij in de brieven verwijst, worden in het project wetenschappelijk ontsloten en geïllustreerd met bijvoorbeeld portret- en atelierfoto’s. Hierdoor zal een compleet beeld ontstaan van het kunstenaarschap van jou. Het project heeft een looptijd van circa vijf jaar en zal omstreeks 2020 worden voltooid.
Dus dat betekent dat straks iedereen in mijn privé-leven kan neuzen.
Ja inderdaad Piet. Wel jammer is dat jij al Willy’s brieven hebt verbrand. Zoals je volgens mij met al je ontvangen brieven deed.
Inderdaad Cor. Goh. Wat bijzonder. Willy ontmoette ik op dansles in Amsterdam en het klikte meteen. Ze was een lerares Frans uit Amsterdam uit een gegoed milieu. Haar vader ‘Jan Kanon’ was oud-minister van marine.
Ja Piet. En wat ik dan weer weet is dat de liefde uiteindelijk toch stuk liep – jullie bleven voorzover bekend wel goede vrienden. Dit had waarschijnlijk te maken met je terugkeer in 1919 naar Parijs, waar je ook voor de Eerste Wereldoorlog had gewerkt. Willy had haar baan in Amsterdam en ging niet mee. De in jouw ogen ideale balans die er tussen jullie beiden was in Amsterdam, werd verstoord door je vertrek naar Parijs.
Het is wel heel vreemd om van jou aan de hand van brieven te vernemen hoe mijn leven er na 1917 uit ziet.
Dat kan ik me voorstellen. Ik moest trouwens erg lachen om een opmerking van jou.
Vertel.
In een van jouw brieven maak je een opmerking over het haar van Willy op een foto. Ik zal hem je laten zien. Moet jij zeggen wat je opvalt:
Ik was heel dwingend in mijn opvattingen over hoe de ideale wereld eruit moest zien, het ideale schilderij, de ideale liefde en ook de ideale vrouw. Ik geloof in harmonie, waarbij alle tegenstellingen elkaar in evenwicht houden. Met Willy was er nét niet die perfecte balans. En dat kun je op deze foto goed zien.
Piet ik zie niks.
Echt niet Cor? Kijk nog eens goed.
Nee Piet. Shoot me. Mij valt niets op.
Ook dat plukje haar in de nek niet?
Jezus Piet. Meen je dit? Laat me eens kijken wat je erover schrijft in je brief. Ah hier staat ’t: „Met de foto was ik ook erg blij, ik vind dat die best is, voorzoover een foto dan altijd benaderend is. ’t Eenige… die paar losse haartjes in je hals! De oude kwaal: als je ze bedekt zal je zelf zien dat ’t mooier is.” Jammer dat je haar brieven hebt verbrand Piet. Was eigenlijk wel heel benieuwd hoe ze daar op reageerde.
Tja Cor. Dat zullen we nooit weten. Trouwens Cor. Je moet echt naar de kapper. Ik zie overal losse haartjes.
Je hebt gelijk Piet. Ik zal Marjon vandaag bellen voor een afspraak.
ps
In juni 2016 hoop ik af te studeren voor mijn master kunsteducatie en vanaf donderdag 3 maart heb ik dagelijks een gesprek met Piet Mondriaan. Hij is in 1917, het jaar waarin hij Compositie met kleurvlakjes creeërde, 45 jaar oud. Op dat punt in zijn leven spreek ik met hem, via het schilderij Compositie met kleurvlakjes dat in Museum Boymans van Beuningen hangt.
Het gehele interview lees je hier:
Ik neem aan dat Willy een lerares frans was, ze was toch geen francaise. Mooi artikel gisteren in het NRC trouwens, gezien?
Klopt. Zag t ook. Heb t veranderd. Dank.