Elja’s Les

Gister was ik op pad met de enige dagelijkse medeblogger van Nederland: Elja Daae.  Elja en ik kennen elkaar nog niet zo heel lang maar het is alsof ik haar al heel lang ken. Dat komt omdat ze blogt. Net als ik elke dag. Op een manier alsof ze met je praat. Over wat ze ziet en bezig houdt. Heel goed. Heel inspirerend.  Maar de vraag is dan natuurlijk of het In Real Life ook klikt. En dat deed  het. Bijna 3 jaar geleden was ik een hele dag met Elja in Istanboel. Ik was er aan het werk. Voor TEDx. Aan de slag met bananen, snoozen en kabouter, in 20 minuten wat global problems oplossen.

Everything is connected.

Cor, Blogger, TED x, Istanbul, Elja blogger, Istanbul.

Everything is connected.

Everything is connected.

Het leuke nieuwe ansichtkaartenboekje van mijn favoriete boekenmaakster Keri Smith.

Dat was Istanboel en gisteren was het Hilversum. En daar schreef Elja een wijze les over. Zoals Elja zo vaak wijze dingen schrijft. Kijk maar, hier.

Zoals over ons avontuur bij HKU. Ik dacht er vanochtend over te schrijven maar dat had Elja gisterenavond al gedaan! Zo goed en gedisciplineerd is Elja. Ja ja.

Nu hoor ik natuurlijk een link in te voegen waar je dan op kunt klikken zodat je naar het blog van Elja gaat maar ik weet dat dat voor sommige een obstakel is en aangezien het zo’n goed verhaal is, heb ik het gekopieerd en geplakt.

Het origineel vind je dus hier.

En anders lees je gewoon door hier:

(kijk morgen wel even hier, of hier)

De les van Elja:

“Serious games zijn een serieuze leerschool

Ik was vandaag namelijk bij de HKU Showcase, samen met Cor. Studenten van de richting Games & Interactie lieten zien waar ze de afgelopen maanden aan gewerkt hadden.

Saaaaiiii, denk je? Technisch?

Het was het tegenovergestelde van saai. Het was uren lang geïnspireerd raken.

Voor mensen die zich bezig houden met de vraag hoe mensen online leren, zijn games een ongelofelijk interessant onderwerp. Iets waar ik door Cor achter ben gekomen.

Cor en ik keken naar en praten met de makers van games:

• Een game om kinderen te leren rekenen. Breuken, om precies te zijn. Het doel is om kinderen te leren te rekenen met gelijknamige en ongelijknamige breuken.
• Een game om volwassenen meer empatisch vermogen te helpen ontwikkelen. Het doel van de game is om vanuit een verhaallijn binnen enkele minuten empathie te voelen met de hoofdpersonen en vervolgens de emoties die spelen in een conflictsituatie te herkennen en toe te passen.
• Een game om nieuwe werknemers kennis te laten maken met de cultuur van hun nieuwe werkgever. Door de werknemer opdrachten te geven en informatie te laten invoeren in de game, ontstaat gespreksstof voor HR om zo die kennismaking te kunnen begeleiden.
• Een game die deelnemers aan een escape room helpt om de moeilijkste opdracht in de escape room te begrijpen en op te kunnen lossen. Zo wordt de kans dat mensen de escape room tot een goed einde brengen, verhoogd.
• Een game om een orkest samen een nieuwe compositie te laten spelen. Door noten te spelen, laten de orkestleden een balletje door het spel stuiteren, waarbij ze gaandeweg een nieuwe partituur creëren. Een nieuw stuk componeren.

Al deze games werden ontwikkeld in opdracht of naar eigen idee van de studenten. En allemaal zaten ze geweldig in elkaar.

Het mooiste was dat de studenten zich niet bewust leken van de waarde van wat ze gecreëerd hadden.

Het frustrerende was dat studenten zich niet bewust leken van de waarde van wat ze gecreëerd hadden.

Allemaal stonden ze eigenlijk nog aan het begin. En allemaal leken ze hier op te houden.

Met uitzondering van de escape room game, want hun opdrachtgever was zo verstandig om een stage aan het project te koppelen.

Het is verfrissend dat mensen niet bezig zijn met de commerciële uitnutting van hun werk. Want soms lijkt het wel of iedereen met een vaag idee een bedrijf begint en verwacht dat hij of zij miljoenen kan krijgen zonder ook maar iets gemaakt te hebben. Zo zaten deze studenten er gelukkig niet in.

Tegelijkertijd is het teleurstellend dat makers, na al dat werk, niet altijd de mogelijkheid hebben om de volgende stap te nemen. En daar gezien hun studieschema ook niet de tijd voor hebben.

Verder kijken, buiten de grenzen van je eigen box, vraagt dat je tijd investeert. Zoals een avondje naar andermans projecten kijken. 😉

Zelfs na een half uurtje zagen we al kansen in samenwerking tussen projecten onderling.

Maar dat is lastig als je niet weet wat je medestudenten aan het doen zijn en als je daar ook geen feedback op hoeft te geven.

“Ik heb nog geen tijd gehad om te zien wat de anderen hebben gedaan”, gaf iemand dan ook aan.

Twee van de games zaten in twee kamers direct naast elkaar. En allebei hadden ze iets wat de ander kon gebruiken. De ene game miste een duidelijke verhaallijn, een link met de emotie van spelers en mooie graphics. De andere game miste de elementen die games zo spannend en zo duidelijk maken en die er voor zorgen dat gamers zo veel leren gedurende een game.

Als ze hun kennis zouden combineren, zou je een waanzinnige game hebben. Niet alleen zouden alle betrokkenen een volgende fase in kunnen gaan in hun eigen leren. Maar ze zouden ook flinke stappen kunnen zetten in het helpen van duizenden kinderen bij het leren rekenen.

Samen zouden ze het rekenonderwijs radicaal kunnen veranderen. Daar ben ik van overtuigd.

Maar op de vraag wat hij nu ging doen, antwoordde een van de studenten: vakantie vieren.

We bedoelden natuurlijk: wat is het volgende level? De next step? Hoe ga je dit project verder brengen? Verbeteren? Meer leren?

Maar dat kwam niet in hem op.

Hij zag zijn product puur als een opdracht. Punten gehaald? Cijfer gekregen? Klaar.

Hij zat op een goudmijn (goud in de zin van: kansen voor al die basisschoolleerlingen). Maar hij zag het echt als een opdracht die nu voorbij was. Volgende project: een niet aan de game gerelateerde stage.

Een logische houding. Ik begrijp het wel. Zo word je niet opgeleid. Je moet je punten halen, verder gaan, afstuderen. Maar toch.

Ook wel jammer.

Jammer als je niet de tijd en energie kunt vrijmaken voor die volgende stap.

Dan mis je kansen om te leren en om je talent te gebruiken voor mooie dingen. En om open te blijven staan voor feedback en ideeën (als je je  cijfer binnen hebt, ben je klaar! Het maakt niet meer echt uit wat anderen er dan nog van vinden?).

Overal keken Cor en ik mee en raakten in gesprek met de makers.

Overal waren we enthousiast over wat er bereikt was. En overal stelden we kritische vragen. Overal vroegen we naar toepassingen in de praktijk. Overal begonnen we een gesprek over de inhoud van het project en toonden we interesse.

Maar niet een van de makers vroeg óns iets.

Als ik die mannen en vrouwen een uurtje had mogen coachen van tevoren, had ik ze bewust gemaakt van wat dat betekent, zo’n avond vol bezoekers.

Misschien stond de eigenaar van je droombedrijf wel met je te praten. Misschien ben ík dat wel. Misschien is Cor het. Helemaal geen onmogelijkheid in beide gevallen, kan ik je vertellen.

Ze zullen het nooit weten. Ze weten niet wie we waren. Geen van hen vroeg onze namen of emailadressen. Ze kunnen ons niet op de hoogte houden want ze kunnen ons niet terugvinden.

Ik snap wel dat studenten daar niet mee bezig zijn. Ze zijn bezig met zichzelf. Blij dat ze hun project hebben afgerond. Weer een streepje er bij. Maar toch vind ik het zonde. Het zou een belangrijke les zijn geweest voor de toekomst.

Voor de volgende keer (tip):

Vraag je af waar je zelf naar toe wilt, wat je uit zo’n presentatie wil halen. Wat zou nou ideaal zijn, als volgende stap? Vakantie en op stage ergens? Of een stage rondom je project, bijvoorbeeld?

Vraag je daarnaast af wie je voor je hebt. Wat wil hij of zij? Wat is haar context? Heeft ze verstand van zaken, denk je? Weet je waar ze werkt en waar ze zich mee bezig houdt? Hoe kun je geïnteresseerden bereiken, mocht je verder gaan met je project? Zijn er mensen met wie je een keer verder kunt praten? Hebben ze een kaartje? Heb jij een kaartje om uit te delen?

Vraag je af: wat voor mensen zou ik willen ontmoeten op zo’n dag? En als je mensen ontmoet die je aanspreken: wat kan deze persoon voor mij betekenen? En wat kan ik betekenen voor die ander?

Samenvattend: ik voel me blij en gefrustreerd tegelijk.

Blij dat er zoveel talent is. Dat mensen in deze fase van hun studie en relatief weinig begeleiding met zoiets moois op de proppen komen.

Gefrustreerd dat concepten waar zoveel talent hun energie heeft gegoten, misschien de prullenbak in gaan, evenals al die kansen die de projecten bieden om als maker zelf verder te leren.

We zullen zien.

Misschien horen we ze nog eens van ze!”

Jaja. Ik zei het toch. Goed he die Elja.

Everything is connected.

Tags: cor noltee, design thinking