In het kader van mijn master kunsteducatie kreeg ik gisteren een halve uitgeprinte boom van mede student Anne de Veij. En op de terugweg vanuit Utrecht, na mijn Empathie college in Café Murk las ik in de stiltecoupe een verslag van de Museum Vereniging over het Symposium “Tekst in het museum”, dd 3 september 2014.
Het tekstbordje is waarschijnlijk het meest ondergeschoven onderdeel van tentoonstellingen. Maar, zoals blijkt uit het symposium, zeker niet het minst besproken.
Zo las ik over de beteksting van 8.000 objecten in het heropende Rijksmuseum. Een project waar in plaats van 1,5 jaar 3 jaar over gedaan werd en wat zonder de ruim 20 pagina tellende tekstwijzer waarschijnlijk nog veel langer had geduurd. Maar zelfs deze tekstwijzer kon niet voorkomen dat de teksten geschreven door de conservatoren soms rigoureus werden gewijzigd door de afdeling educatie.
Zoals over de Vaas van Antoine Vechte, Parijs 1843.
Voor:
“In deze vaas concentreert zich de 19de-eeuwse bewondering voor beroemde renaissancekunstenaars in zilver. Net als in de 16de eeuw, demonstreert Vechte zijn fantasie en virtuositeit. In de voorstellingen, versieringen en sculpturen herleeft de vergeten kunst van het drijven in zilver. Met hamer en ponsen (stiften) bereikte hij een persoonlijk handschrift, waardoor zijn vaas als uniek kunstwerk werd gewaardeerd.”
Na:
“Kronkelende zeegoden, monsterlijke vissenkoppen op de voet en zeemeerminnen die zich rond de handvaten slingeren: deze dynamische zilveren vaas krioelt van de mythologische zeewezens. Het centrale tafereel toont Neptunes, de heerser van de zee, die de golven temt. Met Hamer en pons (stift) maakte Antoine Vechte de fantasievolle decoraties, zowel in het platte vlak als driedimensionaal. Zijn inspiratiebron was de zilverkunst van beroemde 16de-eeuwse renaissancekunstenaars.”
Hoe werkt dat voor je?
Bij de eerste word ik niet nieuwsgierig gemaakt. De beschrijving blijft vaag, nietszeggend en afstandelijk
Bij de tweede word ik direct meegenomen in een verhaal en nieuwsgierig gemaakt om beter naar de vaas te kijken. Ik zie Antoine Vecht voor me met hamer en pons en vraag me af hoe hij geïnspireerd raakte door beroemde 16de-eeuwse renaissancekunstenaars. Had hij boeken? Ging hij naar musea? En waarom Neptunes?
Nu ik zelf op zoek ging naar een foto van de vaas en inzoomde en delen van de vaas selecteerde om jullie beter naar de vaas te laten kijken, moest ik denken aan het project waar ik laatst op gewezen werd door Emmeline Nijsingh van het Dordrechts Museum; The Loupe.
“The loupe” is een tool om de verhalen achter de museumstukken te verkennen. Onderstaande video laat het prototype zien ontwikkeld door Waag Society voor het meSch project. Het meSch project (Material EncouterS with digital Cultural Heritage) verkent nieuwe manieren om mensen ter plekke en direct te laten ‘luisteren’ naar de verhalen van de museum stukken en op die manier de ervaring met Europees cultureel erfgoed te verrijken.
<p><a href=”https://vimeo.com/88233719″>meSch prototype: the loupe</a> from <a href=”https://vimeo.com/waag”>Waag Society</a> on <a href=”https://vimeo.com”>Vimeo</a>.</p>Stel je voor dat ze jou opzetten en over 1.000 jaar in een museum zetten, wat zou er dan op het tekstbordje staan of in de loupe te zien zijn?
Geef een reactie