Ik schreef al regelmatig over zijn boek “Ons feilbare denken” en gisteren kwam ik er in de sportschool achter dat ik wel degelijk heel bewust bezig ben. Mijn gevoelig is lang niet altijd “Yeaaaaaah naar de sportschool” maar toch kom ik er regelmatig. Nu moet ik zeggen dat het stokje op het kastje naast mijn bed me echt helpt. Elke ochtend zet ik een glimlach op, desnoods door op dat houtje te bijten en een glimlach forceer. Zeker nadat ik in zijn boek las dat het wetenschappelijk bewezen is. En nu zou ik Daniel een vraag willen stellen. Ik kies altijd hokje 89 in de sportschool. De eerste keer omdat ik het een fijne plek vond maar later bedacht ik dat het wel een mooie leeftijd is om dood te gaan. Al jaren kijk ik naar het cijfer 89 als ik volle goede moed wat ga doen aan mijn vitaliteit. Mijn gedachte daarbij is inmiddels “Ik word 89”. Ik geloof dat ik mijn lichaam en geest daarmee een referentiekader geef dat ze zal helpen in moeilijke tijden. Dat mijn hart op 73 jarige leeftijd denkt “Kom op, je moet nog even.”
Typend moet ik denken aan het experiment dat Derren Brown een aantal jaren geleden uitvoerde met twee reclamemannen.
Hij vroeg ze een campagne te bedenken voor een keten van opgezette dieren. Hij liet de mannen in een taxi ophalen en liet ze vervolgens een half uur aan het idee voor een poster werken. En voordat hij weg ging gaf hij ze zijn idee in een gesloten envelop. Nieuwsgierig naar wat daar opstond?
Ik ga naar de sportschool. Zo lang mogelijk uitstellen voordat ik opgezet kan worden.
Geef een reactie