Afgelopen vrijdag vertelde ik het idee van Pop Up Art aan een cum laude afgestudeerde master kunst educatie. De reden waarom ik het haar vertelde is om er achter te komen wat ze van het werk vond. Niet zozeer van de uitvoering als wel van het verhaal. We raakten namelijk aan de praat over kunst omdat ik haar verteld had dat ik volgende week naar de Biënnale in Venetië zou gaan. Ze gaf me zoveel bruikbare tips dat ik dacht “dit is een kenner” dus pitchte ik haar het idee voor Pop Up Art. Ik vertelde haar dat ik het werk van een Amerikaanse Kunstenaar had gezien. Hij heette Fred Fart wat ongetwijfeld een pseudoniem was. Fred Fart stelt met zijn werk vragen over onze relatie met de wereld onder invloed van nieuwe technologie zoals onder andere Google Street view. Hoe beleef je een plek waar je nog nooit geweest bent als je die plek daarvoor uitvoerig hebt bekeken met Google Street view? Creëer je daarmee een soort Deja Vu en voelt het echte bezoek dan meer vertrouwd? Verder stelt zijn werk kritische vragen over privacy, identiteit en de waarde van kunst. Zo werkt hij niet met galeries of tussenhandelaren maar verkoopt hij zijn werk direct aan het museum door het museum onderdeel van het werk te laten worden. Zo is het Boymans van Beuningen het laatste werk waarmee hij bezig is. Hij heeft een foto van Google genomen en is bezig met de verzameling van de kleding die de man op de foto draagt. Het publiek kan zijn creatieve proces volgen op zijn blog waardoor hij bekendheid genereert met zijn werk en creatieve proces nog voordat het werk in het museum komt. Kunstcritici vergelijken zijn werk als een combinatie van Andy Warhol, Damien Hirst en Banksy.
Vervolgens liet ik haar de foto zien van de inspiratiebron van Fred Fart. Het geblurde gezicht van het beeld voor het Guggenheim in Venetie bracht hem op het idee om werk te maken van anonieme voorbijgangers die op de Google Street View foto’s voor musea staan.
Hij maakt de anonieme voorbijgangers exact na, inclusief geblurd gezicht, en plaatst de Pop Art exact op de plek waar de anonieme persoon op de Google Street View foto heeft gestaan. Vervolgens vraagt hij voorbijgaand publiek of het werk meer of minder dan € 1.400.000,00 kost en noteert het bedrag.
“Wat een goed verhaal!” zei ze.
Ik vertelde haar het idee om mezelf te trainen of ik het wel kon uitleggen aan iemand en om een reactie te ontlokken van een kunstkenner. Hiertoe maakte ik gebruik van de het pseudoniem Fred Fart want als ik naam wil maken als kunstenaar moet ik iets aan mijn naam doen. Waarom? Omdat als je Cor Noltee intypt in Google afbeeldingen je nog altijd meer werk van mij opa te zien krijgt dan van mij.
Een andere reden om het weer een keer te ‘vertellen’ door het op te schrijven, is dat ik daardoor weer op andere ideeën kom. Zou het niet interessant zijn als de mensen die een gok doen op de verkoopprijs mede eigenaar van het werk zouden kunnen worden? Dat zou ik kunnen doen door hun namen op de pop te tatoeëren of, zoals Adidas een keer deed, de namen op het draad van de kleding te laseren.
Het plezier wat ik heb aan het ‘maken’ van Pop Art maakt het dat ik twijfel of ik voor mijn studie wel verder wil met Mijn Mondriaan, het spel dat ik vorig schooljaar voor het vak Nieuwe Geletterdheid bedacht en prototype. Ik omarm de twijfel met beide armen en gok voorlopig gewoon op twee paarden. Mondriaan en Fred Fart.
Geef een reactie