Gisteren hoorde ik het verhaal van iemand die een training volgde waarbij zij in stilte door de locatie waar de training gegeven moest lopen en haar partner alles hardop moest zeggen wat er in haar op kwam. Ze hadden ook al twee uur in stilte naar een witte muur gekeken, 200 keer “melk” geroepen en hun ellende als troonrede aan elkaar verteld. Taal en hoe we dingen uitspreken bepalen mede hoe wij ons voelen. Ik glimlach nu al een paar maanden bij het horen van de wekker en het werkt. Ik heb me nog nooit zo goed gevoeld. Wat dat betreft hebben mieren het evolutionair beter voor elkaar. Als zij willen communiceren, houden ze hun antennes tegen elkaar en voelen ze wat de ander heeft meegemaakt. Maar enfin stel je nog even voor, twee mensen die door een trainingscentrum lopen. De een stil en de ander alles roepend wat in haar opkomt. Bij mij komen filmtitels als “Dumb & Dumber” en “See no evil, hear no evil “ met Richard Prior en Gene Wilder bovendrijven. Hilarisch. Heel erg leuk allemaal maar het werd pas interessant toen de “stille” een deur opende van een ruimte waar een dame een training aan het geven was. Met het stoom uit de oren en het vuur in haar ogen zei ze: “Ik ben niet boos maar heeeeeeel nieuwsgierig waarom jij deze deur open hebt gemaakt.”
Haar gezicht en expressie spraken boekdelen. Ze was laaiend. Maar ze zei dat ze dat niet was. Je hoort dan nog wel eens dat mensen de zin “Ik ben niet boos…” vervolgen met “….maar heel teleurgesteld” of ‘maar heel verdrietig, maar “maar heel nieuwsgierig” had ik nog niet eerder gehoord. Ik denk echter dat de niet boze, nieuwsgierige nog nooit heeft meegemaakt dat de veroorzaker van haar nieuwsgierigheid helemaal niet reageert en dat er iemand naast staat die random zegt wat er in haar opkomt. Toch ga ik hem deze week proberen; zeggen dat ik niet boos ben maar heel nieuwsgierig. Ik ben nu al nieuwsgierig naar waar ik niet boos om ga worden.
Geef een reactie