Eergisteren kreeg ik feedback op het werk wat ik ingediend had voor de het vak onderzoeksvaardigheden van de master kunsteducatie die ik volg op HKU waar ik ook twee en halve dag werk. Die andere twee en halve dag doe ik onderzoek. Al vanaf 1995 met mijn eigen bedrijfje Moreality. Dit jaar vier ik mijn 20 jarig jubileum de wereld een beetje leuker te maken. Feitelijk is het een zoektocht, of moet ik zeggen kruisvaart, begonnen op de kleuterschool toen ik mijn baan als waterbakker verloor. Hoe dat zit lees je in de post van gisteren. Ik ga nu verder waar ik gisteren gebleven was, op de A27.
In 1997 reed ik op de A27 op weg naar huis. Weet nog precies waar en welke muziek er op stond. Het was een geweldig nummer waarvan ik niet wist wie het was. Kippenvel. Bleek het Normaal met nu eens niet Oerend Hard….want dat ging ik toch wel.
Out of the blue had ik de volgende gedachte:
“Als ik nu een cameraatje in een radiografische auto bouw en en ik zet een videobril op zodat ik het beeld vanuit het autootje heb, dan hoef ik niet tegengesteld te sturen als het autootje op me af komt…..toch?”
Je vraagt je misschien af waar zo’n idiote gedachte vandaan komt. Of niet. Ik leg het toch graag even uit. Jarenlang wilde ik een radiografisch bestuurbaar autootje. Ik had vroeger een racebaan maar dan kon je de autootjes niet besturen, alleen maar gas geven. Zelf sturen en buiten rijden zou toch veel gaver zijn. Jarenlang wilde ik een bestuurbare auto. Jarenlang. Het leek me het leukste wat er is. Maar weten deed ik het niet want ik had het nog nooit gedaan. Totdat ik een keer bij een club terecht kwam waar echt werd geraced. Er bleek zelfs een echt circuit in Dordrecht waar met name mannen heel serieus met hun sport bezig waren. En toen gebeurde het. Ik mocht het ook een keer proberen. De uitleg was simpel. Voor ik het wist stond ik bovenaan het circuit met uitstekend zicht op de baan…..met de controller in de hand en het radiografisch bestuurbare autootje op de baan onder mij.
Ik gaf voorzichtig gas en stuurde de bochten in. Stapvoets reed ik het autootje verder van me af. Het viel niet mee maar was wel heeeeel gaaf. Eindelijk deed ik het. Aan het eind van het circuit stuurde ik naar rechts en nu kwam het autootje dus weer naar me toe rijden. Ik naderde een bocht en stuurde naar rechts. Het autootje ging naar links. Ik stuurde weer terug maar knalde in de vangrail. Ik was compleet gedesoriënteerd. Wat ik me nooit gerealiseerd had, was dat je tegengesteld moest sturen als het autootje op je af komt. Niet te doen. Ik was zwaar teleurgesteld. Dit was rete moeilijk. Ik ben de klap nooit te boven gekomen. Heb er een autotik aan over gehouden. Ik kan namelijk heel slecht afstand doen van auto’s. Ik ben er voor onder behandeling. Zonder veel resultaat overigens.
Even terug naar de gedachte op de A27:
“Als ik nu een cameraatje in een radiografische auto bouw en en ik zet een videobril op zodat ik het beeld vanuit het autootje heb, dan hoef ik niet tegengesteld te sturen als het autootje op me af komt…..toch?”
Ik belde Constant Paul van Corally de broer van een goede vriend. Corally produceert alles wat met radiografisch bestuurbare autootjes te maken heeft.
Ik vertelde hem mijn idee.
“Nee natuurlijk hoef je dan niet meer tegengesteld te sturen. Je hebt dan toch het beeld VANUIT het autootje.”
Wow!
2 weken later kreeg ik de Head Mounted Display binnen. Een videobril met twee kleine TV-tjes. Met een geleend autootje van Corally en hulp van Hans Kerkhof van TV3000 bouwde we ons eerste prototype. Ja met gaffertape. Ik zal nooit vergeten dat Hans een rondje reed met de CamCar. Door de gang, links, rechts, perfect sturend. Ik stond met een grote glimlach naar hem te kijken. Ik zag aan de andere kant van zijn kantoor de CamCar aankomen. Hans stopte en zei:
“Even voorzichtig. Daar staat iemand. Even uitkijken.”
Voorzichtig reed hij richting de persoon.
Toen hij bijna tegen de achterkant van de schoenen van die persoon aan reed, zei Hans:
“Shit. Hij gaat niet opzij.”
Ik hield het niet meer. Hans was een rondje gereden en stond met de CamCar achter hem naar zichzelf te kijken.
Het werkte.
5 prototypes verder stonden we op een beurs voor de ANWB. De ANWB was namelijk inmiddels een vaste klant die al meerdere keren het Vivid Reality spel had gehuurd. Maar deze keer wilde ze iets unieks, iets met “stopping power”. We bouwden een ovale racebaan met op de kop zijn kant een racestoeltje met de rug naar de racebaan. Deelnemers zaten dus met hun rug naar de racebaan en een Head Mounted Display op te sturen. Het doel van het spel was om in 10 rondjes de gele wegenwacht Golf in te halen die werd bestuurd door een operator die naast de racebaan stond en heel goed was. Zijn taak was om vlak voor de CamCar te gaan rijden want dat gaf mooie ANWB beelden op het grote projectiescherm aan de andere kant van de racebaan. Hierop zagen de bezoekers een levensgrote Wegenwacht Golf en fantastische racebeelden terwijl, als ze naar de echte autootjes op de racebaan keken, deze heel langzaam reden. Omdat de beeldhoek van de videocamera in de CamCar zo klein was en het cameraartje zo dicht bij de grond zat, leek het voor de persoon met de Head Mounted Display op alsof het allemaal heel hard ging. Die gekke combinatie creëerde stopping power en daar was het de ANWB om te doen zodat zij met hun salesmensen in gesprek konden met de bezoekers van de beurs die met verbazing langs de racebaan stonden te kijken.
De ANWB was een geweldig succes en al het geld wat ik verdiende stopte ik in de de verbetering van het het spel. 16 prototypes later waren we het finale spel in KLASSE , een kinderprogramma van de AVRO en 24 prototypes later bouwde we een permanente attractie met 3 auto’s. Het bleef bij prototypes. Een groot experiment. Wie niet waagt, wie niet wint.
De opdracht voor de ANWB in 1997 was mijn persoonlijke creatieve doorbraak. Ik had nu zelf een spel ontwikkeld, gebouwd en verkocht. Ik had nu niet alleen twee unieke spellen in mijn assortiment, ik kon nu ook zeggen dat we zelf spellen ontwikkelden. Vanaf dat moment noemde ik mezelf Experience Designer en bedacht en maakte unieke “Brand Experiences”.
En toen kwam ik Enrico Bartens tegen, creatief directeur van TBWA\, een van de grootste en meest succesvolle reclameburo’s ter wereld. Enrico werd de partner van mijn Kabouter en nam plaats op mijn linkerschouder.
Wordt vervolgd.
wat heerlijk om te lezen, ik ga gauw op zoek naar deel 1
groet van de vrouw met de roze schoenen 😉