Vorige week stond ik voor de klas in Rotterdam. Deze keer dus een keer niet bij HKU in Utrecht voor HBO-ers maar bij een lagere school met 9 en 10 jarigen. En das andere koek. Ik heb een diep respect voor alle goede lagere school meesters en juffen. Ze zouden minstens zoveel moeten verdienen als advocaat of chirurg. Enfin, ik was op die school omdat ik een playtest wilde doen met het spel dat ik bedacht had voor het vak nieuwe geletterdheid van de master die ik zelf volg op HKU. Een master kunst educatie. Een creatieve, didactische en ondernemende verdieping van mijn kunst educatief docentschap. De avond ervoor bedacht ik me dat het leuk en waardevol zou zijn om mezelf te introduceren als de kleinzoon van Cor Noltee, de Dordtse impressionist die 12 dagen voor mijn geboorte in 1967 was overleden. Ik vertelde de kids dat de eerste initialen van mijn naam B.C. van mijn opa Cor kwamen en de andere A.M. van mijn andere opa Albert Kuster kwamen. Vervolgens vertelde ik dat ik in het Boymans van Beuningen werkte op de afdeling “Echtheid” en dat ik hun hulp nodig had bij het beoordelen van een gevonden schilderij waarvan het ene laboratorium dat ik had ingehuurd zei dat het echte Mondriaan was en het andere zei dat het een nepperd was. Het intro met mijn opa was echt. Het verhaal van Mondriaan niet. Een leugentje om bestwil om te testen of ik ze mee kreeg in een verhaal en ze enthousiast kon krijgen voor deelname aan mijn feitelijke playtest; het maken van een “eigen” Mondriaan waarvan men zou denken dat het een echte was. Dat konden ze omdat ik ze daarvoor na mijn introductie een spoedcursus Mondriaan had gegeven. De vier vrijwilligers, twee jongens en twee meisjes, nam ik mee naar de kamer van de directeur en vroeg ze hoe ze de test wilden doen. In eerste instantie wilden ze het met zijn vieren doen. Een van de jongens had daar een hele goede reden voor. Met zijn vieren wisten ze namelijk meer dan alleen en zouden zo de beste Mondraan kunnen maken. Uiteindelijk besloten ze toch in 2 groepjes van twee samen te werken, twee meisjes en twee jongens. Dit vond ik opvallend omdat ik had verwacht dat ze het liever alleen hadden willen doen. Dat ze achteraf het ook nog een keer alleen wilde proberen was denk ik omdat ze tijdens het samenwerken toch de behoefte hadden om hun eigen versie te maken.
Echter het meest opvallende van de playtest was een vraag of in het definitieve spel de Mondriaan die door de klas verkozen was als “beste Mondriaan” ook op het nieuws zou komen. Ik zei dat dat dat best zou kunnen omdat het hier om een niet eerder ontdekte Mondriaan ging. Mijn introductie was leerzaam, het maken van een eigen Mondriaan was leuk maar op het nieuws of in de krant was pas echt “vet hé”.
Toen ik ze aan het eind van de test vertelde dat ik net als zij ook leerling was en het een test was voor een spel dat ik op school aan het maken was, waren ze zichtbaar en zwaar teleurgesteld. Ik had het kunnen weten. Andy Warhol zei het al:
“Everybody will be famous for 15 minutes.”
En als je 9 of 10 bent wil je beroemd worden, met of zonder Mondriaan.
Overigens dit waren de Mondriaans die ze maakten:
Wil jij er ook een maken?
Klik dan hier.
Geef een reactie