Gisteren interviewde een masterstudent kunsteducatie van HKU. Hij is tevens docent op HKU, ondernemer en blogger. Voor zijn studie bedacht hij een game die in de app store binnen 2 maanden over de miljoen downloads ging. Voor de 2.0 release stelde ik hem een aantal kritische vragen. Dat interview duurde langer dan gepland. Hij bleeeeeef maar vertellen. Dus vanochtend zitten we samen aan het eenvoudige en voedzame ontbijt en gaan we verder waar we gebleven waren. Voor de lezers van gisteren; dat is bij vraag 7.
1. Cor: Is het doel van het spel duidelijk voor de spelers?
Student: Ik denk het wel. Het doel van het spel is om jonge kinderen te leren kijken, bezig te laten zijn met en na te laten denken over een abstract kunstwerk dat ze binnenkort in het echt in het museum gaan zien met de klas.
2. Cor: Hebben de spelers een duidelijke verantwoordelijkheid in het spel?
Student: Het verhaal is dat er een nieuw werk van de kunstenaar is ontdekt onder het bed van een oude heer die net is overleden in het bejaardentehuis. Aangezien niemand het werk nog kent is het de speler’s verantwoordelijkheid om te controleren of het werk echt is. Dit doen ze door het te vergelijken met bestaand werk van de maker. Door bijvoorbeeld de kleuren te scannen en de verhoudingen te controleren. Dit moet allemaal op tijd gebeuren want de grote overzichtstentoonstelling waar dit nieuwe nog niet eerder getoonde werk groots is aangekondigd staat voor de deur.
3. Cor: Nemen de spelers een fictieve rol aan in het spel?
Student: de spelers zijn abstracte kunstspecialisten. Ze kennen het werk van de kunstenaar goed en hun kennis wordt aangesproken om zekerheid te krijgen over de echtheid van dit nieuwe werk.
4. Cor: Kan de speler het spel beginnen zonder al te veel instructie?
Student: Ja. Als de kennismaking met de kunstenaar en zijn werk en het doorlopen van de onderzoeksfase op echtheid is voltooid, gebeurt er iets bizars. Alle onderdelen van het werk hebben zich in het werk gerangschikt op kleur en vorm. Alles staat netjes bij elkaar. De compositie is weg. De vraag luidt vervolgens om een eigen compositie te maken. Ze hebben echter geen toegang meer tot het eerdere werk van de kunstenaar. Ze moeten nu zelf iets maken. Iets wat ze zelf mooi vinden en waarvan ze denken dat het niet wetende publiek het ook mooi vindt.
5. Cor: Zijn de vereiste handelingen makkelijk uit te voeren voor de spelers?
Student: Het spel werkt op een iPad. Het maken van een nieuwe compositie is heel eenvoudig. Ze raken een onderdeel van het kunstwerk aan en kunnen het vervolgens in de lijst van het werk schuiven. Als ze alle onderdelen een plek hebben gegeven en tevreden zijn met hun compositie drukken ze op “Exposeer”. Hun werk wordt dan met dat van medespelers in “De Zaal” gehangen.
6. Cor: Krijgen de spelers feedback gedurende het spel zodat hun spelgedrag kunnen wijzigen?
Student: In de “Echtheid fase” moeten de spelers vragen beantwoorden en oefeningen doen die hun kennis test over de kunstenaar en het werk. Foute antwoorden worden begeleid met hints zodat ze een nieuwe poging kunnen wagen. Alleen als ze met succes de Echtheid fase doorlopen komen ze verder in het spel. Hoe beter ze in de Echtheid fase scoren hoe meer credits ze opbouwen voor de rest van het spel. In de compositiefase kunnen ze hun werk exposeren in ‘De Zaal” en vergelijken met dat van anderen, en beoordelen. Dat doen ze met de credits die ze in de Echtheid fase hebben verdiend. Het leuke is dat ze niet weten welk werk van wie is en ook nog niet zien welk werk het beste scoort. Als ze al hun credits hebben vergeven verschijnt de top drie van meest gewaardeerde werken. Ze verdienen weer credits als hun keuze daar bijzit en kunnen dan, afhankelijk van de verdiende credits hun eigen werk eventueel aanpassen.
7. Cor: Hebben de spelers elkaar nodig om verder te komen in het spel?
Student: Niet echt. Het gaat er met name om wat jij als individuele speler weet van de maker, vindt van het werk en aan de slag gaat met het werk. Het beoordelen van elkaars werk in “De Zaal” is de plek waar ze met elkaars werk worden geconfronteerd als ze hun credits kunnen weggeven aan het werk dat ze het mooist vinden. Dit doen ze echter anononiem omdat ze anders elkaars vriendjes credits geven. Ik twijfel over deze invulling. Daar ga ik rekening mee houden in mijn volgende playtest. Bedankt!
8. Cor: Stimuleert het spel interactie met de echte wereld?
Student: Jazeker. Het is een belangrijk uitgangspunt van het spel. Door de spelers vooraf aan het museumbezoek waar ze het werk voor het eerst in het echt gaan zien spelen ze het spel. Mijn verwachting is dat door zo speels met abstracte kunst bezig te zijn ze in de echte wereld anders naar (abstracte) kunst gaan kijken. Anders gaan kijken en er met elkaar over praten.
9. Cor: Is de gekozen spelomgeving motiverend voor de spelers?
Student: Wat met name leuk is aan het spel is dat de spelers een rol krijgen. Die van kunstkenner en dat er zich onverwachts een probleem voordoet wat ze moeten oplossen: het maken van een eigen compositie van het kunstwerk. Als speler word je steeds nieuwsgieriger naar het echte werk. Je bouwt al een relatie op voordat je het werk in het echt gezien hebt. Ik zie het al helemaal voor me. Een achtjarig kereltje vraagt in het Kroller Moller aan de suppoost waar dat ene werk van Mondriaan hangt. Over interactie gesproken 🙂 (zie vorige vraag)
10. Cor: Is het gebruik van de iPad echt nodig voor de spel ervaring?
Student: Je zou een “papieren” variant kunnen bedenken. Echter het zelf maken van een compositie, het uploaden en beoordelen van elkaars werk wordt dan een stuk lastiger. Maar in de volgende playtest werk ik zonder iPad. Ik ben benieuwd wat daar voor nieuwe dingen uitkomen.
Cor: We zitten alweer bijna een half uur te praten. Koffie?
Student: Je beste vraag tot nu toe. Graag.
Geweldig Cor! Mooi! Hoe heet het? We willen het graag spelen! Groeten, Caro Verstuurd vanaf mijn iPhone
Spelen het mooiste wat er is en is weer even terug naar het kind in ons.