Vanochtend heb ik een interview met een masterstudent kunsteducatie van HKU. Hij is tevens docent op HKU, ondernemer en blogger. Voor zijn studie bedacht hij een game die in de app store binnen 2 maanden over de miljoen downloads ging. Voor de 2.0 release stel ik hem een aantal kritische vragen.
Cor: Is het doel van het spel duidelijk voor de spelers?
Student: Ik denk het wel. Het doel van het spel is om jonge kinderen te leren kijken, bezig te laten zijn met en na te laten denken over een abstract kunstwerk dat ze binnenkort in het echt in het museum gaan zien met de klas.
Cor: Hebben de spelers een duidelijke verantwoordelijkheid in het spel?
Student: Het verhaal is dat er een nieuw werk van de kunstenaar is ontdekt onder het bed van een oude heer die net is overleden in het bejaardentehuis. Aangezien niemand het werk nog kent is het de speler’s verantwoordelijkheid om te controleren of het werk echt is. Dit doen ze door het te vergelijken met bestaand werk van de maker. Door bijvoorbeeld de kleuren te scannen en de verhoudingen te controleren. Dit moet allemaal op tijd gebeuren want de grote overzichtstentoonstelling waar dit nieuwe nog niet eerder getoonde werk groots is aangekondigd staat voor de deur.
Cor: Nemen de spelers een fictieve rol aan in het spel?
Student: de spelers zijn abstracte kunstspecialisten. Ze kennen het werk van de kunstenaar goed en hun kennis wordt aangesproken om zekerheid te krijgen over de echtheid van dit nieuwe werk.
Cor: Kan de speler het spel beginnen zonder al te veel instructie?
Student: Ja. Als de kennismaking met de kunstenaar en zijn werk en het doorlopen van de onderzoeksfase op echtheid is voltooid, gebeurt er iets bizars. Alle onderdelen van het werk hebben zich in het werk gerangschikt op kleur en vorm. Alles staat netjes bij elkaar. De compositie is weg. De vraag luidt vervolgens om een eigen compositie te maken. Ze hebben echter geen toegang meer tot het eerdere werk van de kunstenaar. Ze moeten nu zelf iets maken. Iets wat ze zelf mooi vinden en waarvan ze denken dat het niet wetende publiek het ook mooi vindt.
Cor: Zijn de vereiste handelingen makkelijk uit te voeren voor de spelers?
Student: Het spel werkt op een iPad. Het maken van een nieuwe compositie is heel eenvoudig. Ze raken een onderdeel van het kunstwerk aan en kunnen het vervolgens in de lijst van het werk schuiven. Als ze alle onderdelen een plek hebben gegeven en tevreden zijn met hun compositie drukken ze op “Exposeer”. Hun werk wordt dan met dat van medespelers in “De Zaal” gehangen.
Cor: Krijgen de spelers feedback gedurende het spel zodat hun spelgedrag kunnen wijzigen?
Student: In de “Echtheid fase” moeten de spelers vragen beantwoorden en oefeningen doen die hun kennis test over de kunstenaar en het werk. Foute antwoorden worden begeleid met hints zodat ze een nieuwe poging kunnen wagen. Alleen als ze met succes de Echtheid fase doorlopen komen ze verder in het spel. Hoe beter ze in de Echtheid fase scoren hoe meer credits ze opbouwen voor de rest van het spel. In de compositiefase kunnen ze hun werk exposeren in ‘De Zaal” en vergelijken met dat van anderen, en beoordelen. Dat doen ze met de credits die ze in de Echtheid fase hebben verdiend. Het leuke is dat ze niet weten welk werk van wie is en ook nog niet zien welk werk het beste scoort. Als ze al hun credits hebben vergeven verschijnt de top drie van meest gewaardeerde werken. Ze verdienen weer credits als hun keuze daar bijzit en kunnen dan, afhankelijk van de verdiende credits hun eigen werk eventueel aanpassen
Cor: Ik heb nog 14 vragen voor je maar ik heb het idee dat je iets anders moet doen?
Student: Klopt. Zullen we vanmiddag verder gaan?
Cor: Goed. Hoe laat spreken we af?
Student: 15.00?
Cor: Prima. Tot dan.
Vraag 9: naam??