De afgelopen twee dagen was ik in Kortrijk, op het World Creativity Forum. Daar is me een aantal dingen opgevallen.
Eens kijken of ik al schrijvende kan uitleggen wat ik bedoel. Want lang heb ik er namelijk nog niet (bewust) over nagedacht. Er is inmiddels wel een nachtje overheen gegaan waarin mijn onbewuste er ongetwijfeld ook mee bezig is geweest. Ik gebruik nu deze vroege morgen om mijn . te maken. Of moet ik zeggen zoeken. Wat mij opviel is dat de beste spreker geen presentatie had. Ricardo Semler liep ijsberend over het podium te vertellen waar hij in geloofde zonder dat daar een vooraf bepaalde structuur in zat. En dus ook geen slides op de mega grote schermen. En dat was ook niet nodig. Iedereen hing aan zijn lippen en ik vraag me af hoe dit komt. Hoe dat bij anderen zit weet ik natuurlijk niet maar ik ga toch eens proberen te analyseren hoe dat bij mij zit. Misschien moet ik het doen aan de hand van het model van Dan en Chip Heath. Uit de Plakfakor. Ik schreef er al eerder over. Hier. Dat is trouwens zo’n 450 posts geleden.
Dan en Chip leggen uit dat een idee blijft hangen als het voldoet aan 6 voorwaarden:
Laat ik beginnen met Credible. Semler is zeker geloofwaardig. Ondanks de de fluctuaties in de Braziliaanse economie is hij in staat geweest om een groeiende, succesvolle onderneming te runnen. Volgens mij is hij zelfs een aantal keren tot werkgever van het jaar gekozen. En zoals elke andere spreker. Hij heeft er een boek over geschreven. Want anders hoor je er natuurlijk niet bij. Want dan kunnen ze ook je boek niet verkopen bij de boekenstand.
Concrete. Nogal concreet. De voorbeelden die hij geeft zijn geen theorieën, nee het zijn concrete voorbeelden uit zijn praktijk. Uit zijn leven gegrepen.
Simpel. Nogal want ik begrijp het.
Unexpected. Dat was zijn presentatie niet. Qua vorm. Hij deed niets onverwachts. Misschien het feit dat hij er was op zijn Terminale dag. Het onverwachtse zat hem in de verhalen. Zo ontsloeg hij alle managers toen hij het bedrijf van zijn vader overnam en bepaalt een deel van zijn medewerkers wat ze verdienen of wanneer en hoe laat ze naar de zaak komen.
Emotioneel. Zijn verhaal is gelardeerd met persoonlijke anekdotes. Een die me bij bleef is het verhaal dat hij bang is kanker te krijgen. Iets dat in zijn hele familie voorkomt. Hij heeft zich uitgebreid laten onderzoeken maar gelukkig kunnen ze niets vinden. Toch is de kans groot dat ie het een keer krijgt. En wat doe je dan? Ga je dan de korte tijd die je rest de dingen doen die je echt wilt. Met je familie naar een mooi eiland? Semler bedacht iets anders. Dinsdag en donderdag zijn zijn Terminale dagen. Die dagen dat ie doet wat ie zou als ie op zeer korte termijn dood zou gaan. Misschien zouden meer mensen dat moeten doen. Denken dat ze op korte termijn dood gaan. En doen wat ze als heel hun leven hadden moeten doen.
Nobody likes change except for a wet baby. Een baby kan zijn luier niet verwisselen maar iedereen kan veranderen. Het is alleen jammer dat daar vaak een crisis voor nodig is. En een dosis lef.
Dit typend realiseer ik me dat het gisteren donderdag was en Semler op het podium stond om ons zijn verhaal te delen. Ik geloof dat ie deed wat ie zou doen op zijn Terminale dag.
Semler is een geloofwaardige verhalenverteller die mij op zijn Terminale dag emotioneel wist te raken met zijn simpele en onverwachtse verhalen.
Lang zal hij Leven.
In de Gloria.
Geef een reactie