Gisteren ging ik met ‘mijn’ twaalf studenten en Davey Schreurs naar de Parade in Amsterdam. Als etnografisch ontwerpers. Kijken naar mensen en dingen met een niet oordelende geest en open mind. Kabouter mocht dus thuisblijven. Ruben Jacobs (collega en socioloog) stuurde ons met drie vragen op pad:
What surprised me?
What intrigued me?
What irritated me?
Iedereen kreeg 6 ‘fieldnotes’ mee:
Vandaag delen we de notes. Ben heel benieuwd naar de observaties vanuit Turkije, India, China, Korea, Brazilië, Italie, Spanje en Maastricht.
Wat mij verraste is dat ik Roodkapje zag lopen. Ze was inmiddels geen 11 jaar en 7 maanden meer. Heel onschuldig verkocht ze appels aan kleine kinderen. Voor €2,-. Achteraan haar fiets had ze een ingenieus systeempje gemaakt waarmee ze een appel kon schillen zodat de dunne schil heel bleef en heeeeeeeeeel lang. Als een orgeldraaier draaide ze de appel rond waarbij de schil werd vastgehouden door een kind. Vervolgens had ze een ander heel handig apparaat waarmee ze de appel in schijfjes sneed, waarna ze vroeg of er kaneel op de appel moest. Als Eva’s in het paradijs zetten de kindertjes hun tandjes in de appels van Roodkapje. Op de parade wist ze op een memorabele manier kleine kindertjes 2 euro uit de zakken te toveren.
Roodkapje mag dan misschien haar onschuld verloren zijn in het grote donkere bos. Ze verloor niet haar neus.
‘Zeg Roodkapje wat heb je een grote neus?’
‘Ja kindertjes daar kan ik goed mee ruiken.’
‘Je geld.’
One Response to “wat ruik ik daar”