Hoe rotter het wordt.
Zoals jullie misschien weten ben ik een groot fan van de Nederlandse Spoorwegen. Maar het kan altijd beter. Laatst zat ik in de trein van Rotterdam naar Dordrecht en de dienstdoende conducteur vond dat waarschijnlijk ook. Nu is ‘beter’ natuurlijk een breed begrip. En de desbetreffende conducteur vulde ‘beter’ zo op zijn eigen manier in. Met humor en storytelling. Daniel Pink zou trots op hem zijn.
We naderden Dordrecht waarop de conducteur via de intercom meldde:
‘We naderen station Dordrecht. Station Dordrecht.’
Om er vervolgens aan toe te voegen:
‘Hoe dichter bij Dordt hoe rotter het wordt.’
Wat zegt ie nu? Mijn linker wenkbrauw had een wegtrekker en ik spitste mijn oren met een lichte schuine beweging om het vervolg goed te horen. Ook mijn medereizigers keken op met een glimlach of lichte verbazing. Hij had onze volledige aandacht.
De conducteur vervolgde na een goed getimede pauze:
‘Maar weet u eigenlijk wel waar dat gezegde vandaan komt. Ik ken twee verhalen. Maar er zijn er vast meer. De ene komt uit de scheepvaart. Het wordt smaller richting Dordt. Rotter om te varen. Het andere verhaal zou zijn dat het steeds rotter ruikt als je richting Dordt komt vanwege de vismarkt op de kade, lang geleden. Ik ruik niks en gelukkig zitten we in de trein en rijden we OVER het water. Dames en heren:
Station Dordrecht.’
Iedereen in de coupe zat inmiddels met een heeeeele grote glimlach en sprak er over met elkaar. Er werden nieuwe ‘Hoe dichter bij Dordt’ verhalen gedeeld ik vond het bijna jammer dat ik al op de plek van bestemming was.
Op tijd.
Met een glimlach.
Dankjewel Nederlandse Spoorwegen.
Ik Ga Mee.
Soms heb je wel eens van die leuke machinisten of conducteurs. Mits goed verteld, tovert dat bij iedereen een glimlach op het gezicht. Groetjes, Roy