Ik heb Leroy al een hele tijd niet meer gezien. Hij mij nog nooit. Leroy is namelijk blind. Leroy woonde tegenover mij en we gingen regelmatig een stukkie scheuren in de polder. Met de auto of met het zijspan. Dat vond ie geweldig. Ik ook. Met name het optrekken met piepende banden was een van zijn favorieten. “Yoooooo Cooooooorrrrrrrrrrr” Kraaide hij uit van plezier. Ik heb nog nooit iemand zo zien genieten van mijn rijvaardigheid.
Toen we op vrijdagvond zo’n 3 millimeter van de banden op het asfalt hadden achter gelaten en weer thuis aangekomen waren, vroeg Leroy of we nog iets leuks gingen doen.
‘Heb je een racebaan?’ vroeg Leroy. ‘Zo een waarmee je gas geeft met zo’n ding in je hand.’
‘Hoezo?’ Kun jij dat dan? vroeg ik.
‘Tuurlijk. Ik raak met mijn vingers de baan aan en luister goed waar de auto is.’
Nou dat wilde ik wel eens zien. Een probleem. Ik had geen racebaan. 93 minuten later wel. We waren naar Toys R Us gescheurd en ik had een Carrera racebaan gekocht.
Leroy en ik hebben uren geraced. Hij met zijn ogen open. Ik met mijn ogen dicht. Vingers aan de baan en gas geven. Ik heb geen race gewonnen.
In het land der blinde racers is Leroy Koning.
Er gaat een wereld voor je open als je je ogen dicht doet. Let go.
One Response to “blind vertrouwen”