Ter ere van de KLM vandaag niet in zwart rood wit. Maar KLM blauw .
Toen we ter voorbereiding voor de pitch op onze eigen klant Douwe Egberts een bezoek brachten aan de branderij van Douwe Egberts,vertelde de Meester Koffie Brander een geweldig verhaal wat ik nooit zal vergeten. Een staaltje power of storytelling waar wij reclamemakers een hoop van konden leren.
Hij vertelde het verhaal van een pak Aroma Rood.
Het is een ongelooflijke knappe prestatie om al jarenlang dezelfde kwaliteit, melange en smaak Aroma Rood te maken. Aroma Rood bestaat namelijk uit een mix van allerlei koffiebonen. Overal vandaan. Seizoenen zijn niet overal hetzelfde. Oogsten zijn niet overal hetzelfde. Daar komt nog eens bij dat al die verschillende bonen naar Utrecht komen en daar worden gebrand. Daarom ruikt het altijd zo lekker als je langs DE rijdt of treint.
DE brandt de bonen zelf.
En die bonen leggen duizenden kilometers af om uiteindelijk thuis in ons kopje koffie te belanden. Maar daarvoor moeten WIJ zelf wel de koffie zetten. En daar gaat het vaak fout. Die laatste 60 centimeter. De afstand tussen het pak koffie in het keukenkastje en het koffiezet apparaat. De temperatuur en hardheid van het water, de bewaardoos van de koffie etc zijn medebepalend voor de kwaliteit van je bakkie leut. En daar heeft DE geen controle over. Die laatste 60 centimeter.
Afgelopen zondag vlogen mijn zoon en ik om 18.40 van Kaapstad, via Parijs naar Amsterdam. Noah bleef overigens in Parijs maar zijn koffer werd net als die van mij direct doorgestuurd naar Amsterdam. De reis verliep prima. Zelf een beetje geslapen. Maandagochtend precies op tijd geland op Schiphol. Voor het eerst hoorde ik trouwens de stewardess omroepen dat onze bagage op band 12 zou binnen komen. (doen ze dat al lang/altijd?) Handig. Dan hoefde ik niet meer op een van de schermen te kijken. Ik liep zo naar band 12.
Daar verscheen al snel mijn koffer maar die van Noah liet nog even op zich wachten. En nog even. Ja daar komt ie. Oh nee das een ander. Daar dan. Nee. Even zitten maar. 10 minuten……15 minuten. Gaaaaaaaaaaap.
Het was me al een keer eerder overkomen dat er een koffer niet aankwam dus ik wist de weg naar de bewuste afdeling.
Daar werd ik allervriendelijkst geholpen door een charmante dame. Ze ging even wat telefoontjes plegen. Want ze vond het wel vreemd. Mijn koffer wel en Noah’s koffer niet. Meestal is het dan allebei wel of allebei niet.
‘Misschien komt het omdat het een koffer met camouflage print is.’ Dat vonden we allebei een erg leuk grapje.
Om de pijn een beetje te verzachten kreeg ik een voucher van € 5,-. Precies, maar dan ook precies genoeg voor een cappuccino en een gevulde koek. Ik was wel toe aan een goede kop koffie na het slootwater in het vliegtuig. (ja toch even zeuren….sorry). De KLM mevrouw had verteld dat ik na 10 minuten terug kon komen om te kijken of de koffer terecht was gekomen. Zo gezegd zo gedaan. Maar helaas geen koffer. Toch een beetje te goed gecamoufleerd. Er werd een rapport opgemaakt en uitgeprint en de mevrouw vertelde dat de koffer waarschijnlijk wel savonds afgeleverd zou worden. Ik zou daarover een sms ontvangen. En ja hoor:
een uur later gevolgd door:
Helaas werd het niet meer dezelfde avond. En dinsdag zouden mijn vrouw en ik allebei niet aanwezig zijn. Dus belde ik Besseling Koeriersdienst 033476577 en belandde ik in een slecht muziekje dat eindeloos duurde zonder iemand aan de lijn te krijgen of iets in te kunnen spreken. (*1)
‘Dan maar morgenochtend vroeg bellen.’
Dinsdagochtend om 7.14 belde ik wederom Besseling Koeriersdienst 033476577. Er werd opgenomen met een slaperige, zware mannenstem die onverstaanbaar een naam zei. Ik dacht dat ik verkeerd verbonden was wat zou betekenen dat het nummer in het sms bericht niet klopte want ik had op dat nummer gedrukt. (dus niet zelf de cijfers ingetoetst).
‘Spreek ik met Besseling Koeriesdienst?’ vroeg ik, waarop de man zei:
‘Ja, ik dacht dat je koerier was.’ (*2)
Ik vertelde de man dat de koffer op een ander adres afgeleverd moest worden en gaf hem de postcode en het huisnummer van het nieuwe afleveradres.
‘Hebbie ook een straat?’
‘Dat heb ik niet.’
‘Ja, we moeten ook een straatadres hebben.’
Dus dat moest ik aan mijn vrouw vragen. Een koeriersdienst die niet alleen met postcode en huisnummer kan werken. (*3). Straatadres doorgegeven en geregeld. Dacht ik.
Werd ik voor 12 uur gebeld door de KLM dat het niet ging lukken voor 12 uur. Voor de zekerheid vroeg ik nog even waar ze de koffer gingen afleveren. Op ons huisadres. Besseling had het nieuwe adres niet doorgegeven aan de KLM. (*4).
Vervolgens werd de koffer niet op het nieuwe, aan Besseling direct telefonisch, persoonlijk, met postcode huisadres en huisnummer doorgegeven gewijzigde adres afgeleverd maarrrrrrrrr
bij de buren. (*5)
Ik had 10.000 kilometer gereisd. Er raakt een koffer kwijt. Kan gebeuren. Wordt vervolgens prima, uitstekend, fantastisch afgehandeld door de KLM en in de laatste 100 kilometer helemaal VERKLOOT door Besseling Koeriersdiens uit Amersfoort 033476577. Wat een amateurs.
Ik heb ze gisteren even gebeld op 033476577. Kreeg een hele aardige mevrouw aan de lijn. Die werkt er nog 1,5 week, zei ze. Ik hoop dat ze bij de KLM gaat werken. Veel beter.
Daarna heb ik de KLM gebeld. Om ze te complimenteren met hun service (‘Dat gebeurt nou nooit’ zei de KLM telefoniste) en het advies gegeven om het zelf te gaan doen. Lost Luggage terugbrengen.
Oh ja. Weet je trouwens wat er aan mijn koffer zat:
Goed bezig Erik Varwijk.
Succes Besseling Koeriersdienst 033476577 *****
3 Responses to “De laatste 60 centimeter”