Laatst las een een artikel over Californication. Een van mijn favoriete series. De hoofdrolspeler is Hank Moody. De drank, drugs zwarte cabriolet en veelvoudig vrouw rijdende, schrijver en professor. Heeeel cool. Maar ook heel zielig. Zeer vrouwonvriendelijk. Als ik wel eens een vrouw tegenkom die het leuk vindt twijfel ik direct aan ‘haar’ sexuele geaardheid. Californication is echt voor mannen. En ik zeg niet voor ‘echte mannen’.
In het artikel stond ook dat er mannen zijn die met een t shirt met Hank rondlopen. Ok ik ben fan maar dat gaat een beetje te ver. Maar het heeft me wel aan het denken gezet. Ik had er gister met mijn maatje DJ Klanker over en hij zei:
‘Dit is je post voor morgen.’
En ik doe ALTIJD wat DJ tegen me zegt.
Is de reden waarom mannen een t-shirt van Hank dragen omdat ze iets over zichzelf willen zeggen. Of dat ze eigenlijk Hank willen zijn. Of dat ze Hank cool vinden. Het is, denk ik, omdat ze willen zeggen ‘Zo ben ik ook’…..of ‘zo zou ik graag willen zijn.’
Ze dragen hun fanschap uit en laten zien bij wie ze horen. Wie ze, eigenlijk, willen zijn. ‘Ik ben……..’
Als 7 jarig ventje werd ik lid van de Rooms Katholieke voetbalvereniging RCD. Racing Club Dordrecht. Net als mijn ooms en neef. Logisch dus.
Op het veld was ik Corretje.
Buiten het veld was ik wie ik wilde zijn.
Als ik met Mischa Groesbeek, Frans Veerkamp en mijn broertje op straat voetbalde, was het eerste wat we afspraken:
‘Ik ben……’
Ik was Johnny Rep. (links)
Johnny was in 1977 een grote naam in het Europese voetbal. Hij maakte voor Ajax gouden treffers in de finales om de wereldcup en de Europa Cup en tijdens het WK-74 was hij de topscorer van Oranje. Dat wilde ik ook.
Op straat en in het veld dacht ik ‘Wat zou Johnny doen?’ Later was ik La Ling, Johan Neeskens (met bloed op shirt) en Mario Kempes. Ik ben ze allemaal geweest. In mijn hoofd. Ze waren mijn helden. Mijn voorbeelden. Nu ben ik Steve Jobs, Malcolm Gladwell, Fabian Cancellara, The Joker en af en toe Bernardus Cornelis Albertus Maria Noltee…..Cor
Wie ben jij?
Cancellara… da’s mooi. Ik ben een hele rits wielrenners geweest. Sean Kelly, Miguel Indurain, Richard Virenque, Alberto Contador… meestal leidde het later tot een gevoel bij onbehagen :). Zoveel onbehagen dat ik tegenwoordig geen wielrenners meer ben. Het laatste jaar was ik Daniel Pink, Clay Shirky, de al door jou genoemde Malcolm Gladwell. En Paul Simon natuurlijk. Ik vraag me opeens af of ik ook wel eens eenvrouw geweest ben. Volgens mij niet. Gek toch!
Ik was toch vooral hele lange tijd Michael Jordan. En Shaquille O’Neil, als ik weer eens een backboard liet sneuvelen. Nu ben ik Barend Kaas =)
Joris en Barend! Geweldige verhalen!
Als ik een vrouw zou zijn zou het Monica Bellucci zijn. Ik zou de hele dag aan mezelf zitten.
Ik heb gewonnen vandaag! Ben hem morgen weer 🙂