Er zijn er bij die het echt leuk doen hoor. Die begrijpen dat als je bijna 0,2 % van van je maandinkomen betaalt voor een espresso in een gelegenheid die bedacht is om eten en drinken te bereiden en te serveren voor betalende gasten, dat daar bepaalde etiketten bij horen. Nu hoef je voor mij echt geen kloon van Jort Kelder te zijn, liever niet zelfs, maar enige kennis van of gevoel voor het horeca vak verwacht ik toch wel voor die 0,2 %.
Jaja natuurlijk kunnen sommige er niets aan doen als ze dat nooit verteld, uitgelegd of voor gedaan zijn. Maarrrrrrrrrrrr bepaalde dingen kun je als (bijbanende) genderneutrale horecamedewerker beter niet doen.
Zo zaten wij gisteren met vrienden in een horeca gelegenheid op een niet nader te noemen terras in een niet nader te noemen stad in Nederland. Met zijn vieren. Onze vrienden zaten op een bank tegenover ons en mijn vrouw en ik op twee stoelen. Links en rechts van de tafel was een kleine ruimte en dan stond er weer een tafel. Dus aan een kant een hele lange bank met daarvoor tafeltjes en stoelen. De bank grensde aan een glazen wand direct aan het water. Ik had een prachtig uitzicht op het water en onze vrienden hadden dan weer het voordeel dat ze een kussentje hadden. Tja uitzicht of kussentje je kunt niet alles hebben. Midden in ons gesprek hoor ik opeens in mijn rechteroor, tussen mijn vrouw en mij, een damesstem zeggen “Goedenmiddag, kan ik iets voor u betekenen?” Ingeklemd tussen de armleuningen van het terrasstoeltje probeerde ik oogcontact te maken met de vriendelijke dame, want dat was ze zeker, maar het enige waar ik oogcontact mee had was het serienummer van het apparaat waarmee zij de bestelling opnam. Ik had mijn bovenlijf en nek inmiddels zover gedraaid dat ik er nog maar net een hees en schor “een espresso alstublieft” uit kon krijgen.
Werkelijk perplex en sprakeloos terug draaiend checkte ik voor alle zekerheid of er echt geen ruimte was naast ons tafeltje. Dat was aan beide gevallen niet het geval, er was meer dan voldoende ruimte om de bestelling aan de kop van ons tafeltje op te nemen en ons alle vier aan te kunnen kijken. Dat bewees zij ook later zelf toen zij, godzijdank, de drankjes voor onze overbuurvrienden niet uitserveerde door tussen mijn vrouw en mij in te gaan hangen maar dat vanaf de kop van de tafel te doen.
Verder deed ze echt haar best. Ze kwam zelfs nog een keer vragen of “Verder alles naar wens?” was, wat ik eigenlijk een hele rare vraag vind omdat ie impliceert dat er blijkbaar dingen waren die niet naar wens waren , terwijl we nog nergens over geklaagd hadden.
Het doet me denken aan Paul Bennett die in zijn TED talk het voorbeeld laat zien van een fietsachteruitkijkspiegel die ze op een rolstoel hebben gemonteerd zodat de patiënt in de rolstoel oogcontact kan hebben met de ziekenhuis medewerker die hem/haar rond duwt.
Achteruitkijkspiegels op terrassen?
Proost.
https://embed.ted.com/talks/lang/nl/paul_bennett_finds_design_in_the_details
Herkenbaar.. 😁