Na een rust en leesdag word ik zaterdagochtend wakker en kijk door het open badkamerraam recht in de ogen van de bus. De ruiten zijn aan de buitenkant beslagen. De temperatuur in de ochtend is inmiddels een aantal graden hoger dan in het begin van de maand. Toen had ik nog een aantal keren met een geïmproviseerde ijskrabber de ijskristallen van de ramen moeten krabben.
Het schijnt een koude winter te zijn wat ik nu zelf van dichtbij had gezien en gevoeld en van afstand al eerder had gezien aan de hand van de sneeuw op de bergen. In alle jaren dat ik in Zuid Afrika kom, heb ik nog niet zoveel sneeuw op de bergen gezien. Ik ga naar buiten en trek en zeem de ruiten droog en realiseer me dat ik nog een klusje moet klaren voordat we met de bus naar Addo Elephantpark vertrekken; de twee roestplekken aan de onderkant van het raamrubber van de voorruit.
Op zaterdag ochtend is er een markt op het terrein voor de kerk in het centrum van het stadje Montagu, de plaats aan het begin van de R62 waar mijn vader en zijn vrouw 4 jaar geleden vanuit Calitzdorp (aan de R62) zijn verhuisd. Noem het een arts, crafts & food market waar je van alles aantreft. Van gevulde pannenkoek tot gebreide theemutsen. Als je in contact wilt blijven met de lokale, blanke, bevolking is dat de plek en het moment om je gezicht te laten zien. Ik parkeer de bus in een gaatje voor de kerk. Aan de linkerkant van de weg rijden voelt inmiddels net zo vertrouwd als rechts rijden, maar parkeren met het stuur aan de rechterkant kan ik maar niet aan wennen. De grootte van de bus en het ontbreken van stuurbekrachtiging spelen daar natuurlijk een belangrijke rol in. Het rijden en met name parkeren van de bus is een goede vervanging van de sportschool. Het traint biceps, triceps, rug, buik en schouders. Ik vind het mooi dat de bus nog origineel is maar als park assistence een optie zou zijn, zou ik daar geen moeite mee hebben. Het elektrisch openen en sluiten van de grote schuifdeur zou dan weer geen optie zijn. Het gevoel van het verchroomde staal van de schuifdeur en het met kracht naar links schuiven van de blauw witte schuifdeur zijn het slot of begin akkoord van elke rit met meer dan twee personen. Vandaag zijn we met zijn vieren. Mijn vader en ik zitten voorin, Liesbeth en NoaH achterin op de bank direct achter de voorstoelen. Voor alle duidelijkheid, dáár achter bevindt zich nóg een bank.
Oplettende kijkers zien nog een klusje. Inderdaad de binnenverlichting. De twee ontbrekende lampjes geven niet alleen licht in de duisternis, ze houden ook de hemel strakker. Geen prioriteit.
Na 16 rand te hebben afgerekend voor 4 kleine pannenkoekjes met kaneel en suiker kom ik kauwend en genietend van de steeds warmer wordende ochtendzon tot stilstand bij een kraampje van een lokale ontwerper die hele bijzondere besproei installaties maakt. Los van elkaar bewegende, gebogen koperen buizen met gaatjes erin creëren bij het aansluiten op een kraan een vrolijk bewegende fontein die niet allen je tuin van water voorziet maar ook je kleine oogspiertjes trainen omdat je de neiging hebt de stralen te volgen en te blijven volgen.
Het doet me denken aan de Aeolipile van de Griekse wetenschapper Heron van Alexandrië (10-70 na Christus). Het eerste daadwerkelijk functionerende apparaat dat als ‘stoommachine’ aangeduid kan worden. Zijn uitvinding bestond uit een holle metalen bal die op een eveneens holle metalen as gemonteerd was. De as eindigde aan beide kanten in een waterreservoir, dat doormiddel van een vuurtje verhit werd. De bal had aan twee kanten gebogen pijpjes, waardoor de stoom naar buiten blies. Hierdoor werd de bol, net als een raket, voortgestuwd en ging deze draaien. Heron had echter geen praktische toepassing aan zijn vinding kunnen koppelen. Daarnaast waren er in de 1e eeuw na Christus voldoende slaven beschikbaar om werk te verzetten, waardoor zijn uitvinding nooit in de praktijk gebruikt werd.
Dat de watersproei installaties van de ontwerper op de markt op het grasveld voor de kerk in Montagu ook niet op grote schaal werden toegepast, had ook iets te maken met de beschikbaarheid van goedkoop tuinpersoneel in verhouding met de kosten van zijn tuinspoeiers.
Maar mooi waren zijn watersproei installaties zeker en ik was blij dat hij zijn vaardigheden ook had ingezet voor een, financieel, toegankelijker ontwerp; een sleutelhanger.
Zijn Route 62 koperen sleutelhanger zag ik als een mooie afsluiter van een periode waarin de bus weer tot leven was gebracht. Ik had de bus in 2004 aan de R62 in Oudtshoorn gekocht en stond nu met mijn zoon, vader en Liesbeth de sleutels van de bus aan de prachtige koperen R62 sleutelhanger te schuiven.
We liepen terug naar de bus en ik voelde het koude koper langzaam warm worden door het wrijven van mijn rechterduim over het dieper liggende, geëtste R62 logo.
“Hij is echt mooi” zei NoaH, waarop ik terugliep en er voor hem ook een kocht.
“Voor als je straks zelf samen met Brent over de R62 rijdt”
Dit typend zie ik zijn sleutelbos op tafel liggen.
Flower Power op de R62.
ps
Wil je het hele verhaal van de bus en mij lezen? Download het hier: NOLTEEVWT2
Geef een reactie