De afgelopen dagen schrijf ik over mijn Zuid Afrikaanse ervaringen met mijn VW T2 uit 1979.
Het hele verhaal kun je hier downloaden: NOLTEEVWT2
Dit lijkt me het moment om gewoon mijn mond te houden. Geen vragen te stellen of suggesties te doen. Arno recht zo goed en zo kwaad als hij kan zijn rug en loopt met kleinere passen dan ik van hem gewend ben richting de voorkant van zijn bedrijf ‘Andreno. Engine Rebuilders’ zoals dat ook op de achterkant van mijn bus in rood gestickerd staat. Op gepaste afstand volg ik Arno en wacht op eventuele instructies of vragen. Arno vraagt me om de bus te starten en ik zie hem in mijn binnenspiegel de motorklep openen en haperend zijn hoofd richting de motor bewegen. Arno beweegt zoals de bus bergopwaarts rijdt als ie warm is. Ik wacht op verdere instructies die niet komen. Dan beweegt Arno de stang die beide carburateurs aanstuurt en laat de motor flink toeren maken om vervolgens op te staan en de werkplaats in te lopen. Even later komt hij terug met een 40 centimeter lange staaf, hamer, steeksleutel en in zijn andere hand een aantal veren. 4 harde klappen van staal op staal gevolgd door gerinkel van vallend gereedschap en weer laat Arno de motor toeren maken. Het dicht slaan van de motorklep doen mij vermoeden dat de diagnose en reparatie gedaan zijn en in mijn buitenspiegel zie ik Arno aan komen lopen. Hij vertelt me dat hij de V-snaar heeft gesteld en de veer die verbonden is met het gaspedaal heeft vervangen. Ik stap uit en opzij en mijn verwachting dat Arno een testrit gaat maken vult hij inderdaad in door achter het stuur te kruipen en de bus te starten. Hij rijdt links de hoek om om te keren en rijdt richting het kruispunt van de hoofdstraat. Dit met een snelheid gepaard gaand met een aantal knallen die me doen denken aan de laatste kreten van een bezetene die door een duivelsuittreder wordt verlost van zijn kwade geesten. Eenmaal terug meldt Arno dat er niets mankeert aan de motor en vertrouw ik op zijn oordeel. Het was dus blijkbaar niet de verdeelkap zoals ik eerder in mijn lekenanalyse had geopperd. Mijn oprechte dankjewel vul ik aan of hij remschoenen en remcylinders heeft voor de achterremmen. Arno knikt en ik volg hem het magazijn in waar hij mijn bestelling pakt en iets mompelt van “best quality”.
Chris, de monteur in Montagu zal verbaasd zijn dat het mij wel is gelukt om deze onderdelen krijgen. Hij had na de controle van de achterremmen namelijk gesteld dat e.e.a. zeer moeilijk te krijgen waren maar dat hij wel iemand kende die de remschoenen van een nieuwe remlaag zou kunnen voorzien. ‘Best quality’ van Arno leek me een veel betere optie. Ik bedankte Arno hartelijk voor de snelle reparatie en wenste hem sterkte met zijn gebroken rib.
Vol verwachting klopte mijn hart. Zou het euvel van de slecht lopende luchtgekoelde tweeliter boxermotor nu verholpen zijn? Ik stopte de sleutel in het contact, controleerde zijn vrij en startte de motor. Vlekkeloos. En wat een verschil. De andere veer maakte het indrukken van het gaspedaal veel makkelijker en gevoelsmatig was dit de beste aanpassing van de bus tot nu toe. Het contact met de motor voelde veel directer en ik voelde me direct meer verbonden met bus. Alsof we een klik maakte. Vergelijkbaar met het voor het eerst weer fietsen op net hard opgepompte banden. Of misschien met het ineens doorhebben van een moeilijke Tai Chi beweging. Maar nog het meest met het moment dat ik mijn oude Birckenstock sandalen door een precies dezelfde, nieuw paar vervang. Het voelt vertrouwd maar nieuw en beter!
Zoekend naar de juiste voetdosering geef ik tussen het schakelen door af en toe veel te veel druk op het gaspedaal resulterend in een hard gegrom van de motor. Maar al snel vind ik de juiste pedaaldruk en spoor als een cowboy mijn door VW fluisteraar Arno getemde paardenkrachten richting benzinepomp voor een “vol asseblief”.
Geef een reactie