Een belangrijk aspect van mijn master kunsteducatie afstudeerproject is hoe je aandacht krijgt voor kunst. En in mijn geval een abstract werk van Piet Mondriaan uit 1917. We kunnen heel wat opsteken van de motieven en drijfveren van kunstenaars die hun nieuwsgierigheid verbeelden op welk medium dan ook. Echter als ik bijvoorbeeld mijn 19 jarige zoon vraag of ie mee gaat naar een voorstelling en daarin het woord “Kunst” laat vallen, haakt hij bij voorbaat al af. Dus vroeg ik hem of hij zaterdag met me mee ging naar een verrassing in Rotterdam van 20.00 tot 21.30. Waarop hij antwoordde “Maar ik wil best naar de Revenant hoor.” Waarop ik antwoordde “Raad je nooit.” en Noah “Hoe leuk vind ik het?”, ik “Als je dat van tevoren weet ontdek je nooit iets nieuws.”
Dat was het duwtje die nodig was om Noah “Oke ik ga mee.” te laten wappen.
Voor de ingang van de Rotterdamse Schouwburg vertelde ik hem dat we naar de Grote Kunstshow gingen waarop Noah antwoordde dat ie dan nog bij boksen had kunnen blijven. Ja het woord Kunst doet vreemde dingen met mensen.
Enfin. Anderhalf uur later stonden we buiten en vroeg ik Noah wat hij het meest bijzondere werk vond. Dat was het wandkleed van Grayson Perry:
Als ik hem van tevoren had verteld dat we naar een wandkleed van Grayson Perry zouden gaan kijken in een museum was Noah zeker afgehaakt. Al helemaal als ik een foto van de kunstenaar had laten zien. Perry (een man) ziet er regelmatig zo uit:
Nu niet echt het stijlicoon voor een 19 jarige prof bokser willen wordende fanatieke sporter.
De schouwburg uitlopend legde Noah me uit waarom hij de Grote Kunstshow “best wel leuk vond”. Hij vergeleek het met een documentaire die hij mij laatst liet zien van topbokser Manny Pacquiao. Als je het verhaal achter de bokser kent waardeer je zijn wedstrijden veel meer.
Ik bedoel maar.
Grayson – Pacquiao
Onbeslist.
top…