Na CREW afgelopen vrijdag bezocht ik gisteren Art Rotterdam. Mijn strategie bij dit soort drukbezochte evenementen is direct bij de opening met stevige tred door naar het einde te lopen en dan terug te lopen. Dat werkt al jaren voor me en zo ook gisteren. Ik liep samen met (kunst)maatje Walter naar de verste hoek van Art Rotterdam in de Van Nelle fabriek in Rotterdam zo tegen het werk aan van Marjan Teeuwen. Nu ben ik nog steeds niet in het atelier van Ron van der Ende geweest maar het beeld dat ik zag deed me denken aan het atelier van Ron van der Ende. Ik wist niet of het nu een foto was of een schilderij. Structuur en chaos tegelijk in een kleurpallet van hout, staal en gips. Het werk heet Verwoest Huis Leiden 1 en is een inkjetprint op dibond van 203 x 155 cm uit 2016. Het werk kost € 0,34 per vierkante centimeter. Het is helaas niet per centimeter te koop wat het werk op een totaalprijs brengt van € 10.600,-
Ik vertelde de enthousiaste galeriehouder mijn associatie met Ron van der Ende waarop hij vertelde wie de kunstenares was en hoe ze dit werk had gemaakt.
Van museum Lakenhal plukte ik de volgende omschrijving:
‘Verwoest Huis Leiden’ is het zesde project binnen een reeks architectonische installaties van Marjan Teeuwen (1953). De Leidse huizen zijn drie verdiepingen hoog en hebben houten vloeren met betengeld riet en bakstenen muren. Voor het project worden de woningen voor een groot deel gestript, tussenmuren worden gesloopt en van brede doorgangen voorzien. Zo ontstaat een grote, monumentale ruimte die de vier woningen met elkaar verbindt. Vervolgens laat Teeuwen op basis van een zorgvuldig uitgewerkt plan vloeren scheef zetten, verzakken of loodrecht naar beneden vallen (om zo weer wand te worden). Al het sloopmateriaal wordt verzaagd en hergebruikt om een nieuw beeld op te bouwen. Er ontstaan nieuwe doorgangen en tussenruimten en er verrijzen sculpturale pilaren van gestapelde deuren, plafonds, buizen en puin.
Op basis van de nieuwe architectonische installatie ontstaat de fotoserie ‘Verwoest Huis Leiden’. In deze monumentale fotoreeks blijft de installatie voortbestaan. Eén of meerdere foto’s worden opgenomen in de collectie van Museum De Lakenhal. Na heropening van het museum krijgen deze fotowerken een plaats in de nieuwe tentoonstellingsvleugel.
En tegen een van die foto’s was ik dus opgelopen. Ik mocht deze foto maken:
En vond deze overzichtsvideo op vimeo:
<p><a href=”https://vimeo.com/35270945″>Marjan Teeuwen</a> from <a href=”https://vimeo.com/slideluck”>Slideluck</a> on <a href=”https://vimeo.com”>Vimeo</a>.</p>
Over haar Verwoest Huis project in de Siberische stad Krasnojarsk schreef “We Like Art” al eerder:
Ze transformeerde daar een volledig huis in een wonderlijke kijkdoos. Wanden, plafonds en vloeren werden in stukken gezaagd om vervolgens gerangschikt op kleur en vorm te dienen als stukjes van een nieuwe setting. Zelfs de houten buitenkant van het huis werd helemaal gestript en vermotorzaagd en binnen opgevoerd in een nieuwe hoedanigheid. Een beetje zoals een varken dat eenmaal geslacht en vermalen vervolgens in z’n eigen darmen geduwd wordt.
Het resultaat is echt fantastisch, het doet een beetje denken aan die oude gekke prenten van Piranesi (van die doorkijkperspectieven in enorme ondergrondse kerkers en trappenhuizen) maar is toch ook zwaar verwant met minimalistische makkers van recenter datum. Wat staat na alle sloopwoede en zorgvuldig hergebruik is een serie monumentale foto’s die je, zelfs op klein formaat, doen duizelen. Hier is echt wat volbracht.
En inderdaad. Ook op klein formaat deed het me duizelen:
Bovenstaande kleine foto (40 x 52,4 centimeter) kost € 1.700,00. Dat is € 0,81 per vierkante centimeter. Een stuk duurder dan de grote, die financieel buiten mijn bereik ligt. Ik twijfelde of ik het met de Kunstkoopregeling moest kopen. Dan betaal je 1/3 (€ 566,67) en los je 2/3 renteloos in 36 maanden af (36 x €31,48)
Mijn gevoel zei “kopen”, mijn ratio “doorlopen”.
Walter zei ook “kopen”.
Voorlopig laat ik het werk de inspiratiebron zijn om mijn buro eens op te ruimen:
Alain de Botton zegt dat kunst je gebreken compenseert. Nou dan weet ik wel waar het bij mij aan ontbreekt, he Guus 🙂
‘verwoest bureau’ misschien??