Trouwe lezers weten dat ik elke woensdag bij Cees eet. Cees is behalve semi professioneel biologische boer, kapitein op zijn eigen boot, kunstenaar. En de afgelopen weken is Cees, sinds lange tijd, weer bezig aan een werk, een stadsgezicht van de Kuipershaven in Dordrecht. Hij liet me een foto zien van wat hij ongeveer wilde gaan schilderen:
Maar hij wilde het perspectief iets veranderen en hier en daar wat weglaten, met name auto’s. Van de week vertelde Cees dat hij werkelijk alle details kent van het tafereel, hoeveel raampjes, waar deuren wel en niet zitten en de kleur van de dakpannen. Cees woont zelf aan de haven maar jarenlang ergens wonen wil nog niet zeggen dat je de details kent, laat staan ze na kunt tekenen.
Ik heb van Cees geleerd dat schilderen een hele goede oefening kijken is. Ik moet daarbij denken aan een scene met Alain de Botton. Hij is in Brugge op pad met een aantal Japanners die hij wil laten kijken naar de architectuur. En hoe kijkt een Japanner naar architectuur? Precies, door de lens van zijn camera. De Botton nam echter alle camera’s in, gaf ze een stuk papier en een potlood en vroeg ze een interessant detail na te tekenen. Dat is pas echt kijken.
Elke week nam ik een foto van de vorderingen van het werk van Cees en tijdens het eten spraken we over het creatieve proces. Cees heeft veel plezier in het schilderen en daagt zichzelf constant uit door dingen te doen die hij nog niet eerder heeft gedaan. Zo had hij nog geen idee hoe hij de kinderhoofdjes links op de kade moest gaan schilderen. Schilderen is voor Cees spelen met verf, een vrijwillige poging tot het overwinnen van overbodige obstakels. Elke dag gedisciplineerd een uurtje (of twee) werken aan de verbeelding van zijn nieuwsgierigheid. En daar wordt een mens gelukkig van. Om met de woorden van Gretchen Rubin te spreken; je goed en slecht kunnen voelen maar voelen dat het klopt in een context van groei.
En die groei ziet er zo uit:
Het werk is bijna klaar en Cees heeft de smaak te pakken. Hij heeft al ideeën voor een volgend werk. En toen ik hem een aantal details liet zien uit vorige werken van hem vroeg Cees zich of of hij misschien niet een keer iets kleins groot moest schilderen in plaats van iets groots klein.
Cees groeit. In het kleine.
Prachtig…
Wat mooi