Aan de rand van de zandbak. Dit is Design Thinking by Doing Verhaal nummer 799/1.111

Van de week maakte ik een 4 uur durende reis waar theater en realiteit elkaar verleidden; WijkSafari Bijlmer. (nog tot 26 juni)

In WijkSafari Bijlmer word je op een theatrale route door de Bijlmer gegidst en laat zien hoe totaal verschillende mensen op verschillende manieren ontheemd zijn, en zich toch thuis proberen te voelen.

Onze route begon bij een lagere school waar we werden ontvangen door Thomas. Thomas (inmiddels 42) was een van de spelers die “geadopteerd” was door een kleuterklas. Thomas had alle deelnemers aan de WijkSafari de avond ervoor gebeld om een vraag te stellen; wat is je innerlijk leeftijd. Thomas was duidelijk een jaar of 6 en echt onderdeel van de groep Bijlmerkleuters. Hij zong met volle borst het lied mee met zijn medekleuters. Hij was ECHT een van hen. Geweldig om te zien dat een 42 jarige man volledig opgenomen was door de groep kleuters. Even later mochten de kleuters met ons spelen en ik werd meegenomen naar de zandbak. Op mijn knieën met drie kleuters om me heen stopte ik zand in een voetvorm en zette die op mijn hand. “Kijk een voet op mijn hand.” Ik werd nogmaals gevraagd naar mijn leeftijd door de kleuters. Twijfelde ze over mijn eerder gegeven antwoord omdat ik helemaal los ging in de zandbak?

Het was meer dan 40 jaar geleden dat ik aan de rand van een bak stond in een kleuterschool in Dordrecht. Of was het aan de rand van de onderwijsafgrond? Nee het was aan de rand van een waterbak. Als ventje in de eerste klas van de kleuterschool was ik verslaafd aan de waterbak. Ken je die nog? Zo’n grote bak met water waar je met allerlei obstakels, radartjes, dammetjes en sluisjes controle over het water probeert te krijgen. En das belangrijk als je op een eiland (Dordrecht) en in Nederland (onder NAP) woont. Ik vond de waterbak zo fascinerend dat ik een heel slim systeem had bedacht waardoor ik ongeveer 3 keer zoveel met de waterbak speelde als mijn minder frauduleuze mede kleuters.

Als een volwassene mij in die tijd vroeg: “Corretje, wat wil je later worden?”, antwoordde ik steevast, vol enthousiasme en met gepaste trots: “Waterbakker!” Het merendeel zei dan doodleuk: “Oh wat leuk.” Om het vervolgens weer snel over voetbal en auto’s te hebben met leeftijdsgenoten.

De waterbak was mijn lust en mijn leven en ik droomde van een succesvol leven als de beste en jongste waterbakker op aarde. (ik heb het altijd gek gevonden waarom onze planeet geen Water heette btw). Want voor een goede waterbakker is altijd werk. En ik zou, als ik van school af zou gaan meer ervaring hebben dan menig ander. Mijn politie, brandweer en piloot wordende vriendjes begrepen er ook weinig van. Gelukkig kon ik aardig voetballen.

En toen gebeurde het. Het was de zomer van 1973. Juf Jansen vertelde dat het laatste dag voor de grote vakantie was. “Jullie zijn 6 weken vrij.”

“Maar ik kan toch wel gewoon naar school komen om met de waterbak te spelen?” vroeg ik hoopvol.

Het antwoord deed mijn ogen branden en bijtend op mijn lip rende ik naar huis. Thuis kreeg mijn moeder het “grote vakantie concept”, wat natuurlijk ook hopeloos ouderwets was/is, ook niet uitgelegd aan deze kleine werkloze waterbaker. Maar ze had wel een idee. We gingen naar de HEMA en kochten daar een emmer met allerlei waterbak attributen. En ze beloofde me dat we heel vaak naar het strand zouden gaan. Nou is het strand best leuk maar nadat de zoveelste kleuter in mijn waterbak stond te pissen, was ik klaar voor de tweede klas van de kleuterschool. Zouden ze daar een nog grotere waterbak hebben, dacht ik, toen ik in de rij stond om de nieuwe juf een handje te geven. In de deuropening keek ik langs de benen van de juf op zoek naar de waterbak. “Hallo Cor. Ik ben juffrouw Jannie. Heb je een leuke vakantie gehad?”

“Ja” antwoordde ik. “Maar waar is de waterbak?”

En wat de juf toen zei, is voor altijd in mijn geheugen gegrift en mijn ziel gekrast. Ze zei:

“Corretje, daar ben je nu toch wel een beetje te oud voor geworden”

Te oud? Ik was 6!

Vanaf dat moment is het downhill gegaan met mijn schoolprestaties. Ik heb er jaren over gedaan om er weer achter te komen wat ik leuk vond en waar ik goed in was. Mijn zoektocht bracht me bij HKU en HKU bracht me tijdens het personeelsuitje aan de rand van de zandbak in een kleuterschool in de Bijlmer.

Water en zand komen bij elkaar na 42 jaar.

Dat dicht, rijmt en klopt.

Tags: cor noltee, design thinking