Gisteren zou ik met Daan en Vita een playtest doen met het spel dat ik voor het vak nieuwe geletterdheid aan het prototypen ben. Vrijdagavond kreeg ik echter te horen dat Vita ziek was en zowel zij als haar grote broer Daan ook nog eens heel verdrietig omdat hun 16 jarige kat die dag was ingeslapen bij de dierenarts. Dus in plaats van naar een Bart van der Leck te gaan kijken in het Kröller-Müller Museum of een Mondriaan in het Haags museum, vertrok ik gistermiddag alleen naar Boymans van Beuningen om te kijken of daar misschien een van der Leck, Mondriaan of ander geschikt werk hing dat ik kon gebruiken voor mijn spel.
Mijn spel komt in het kort op volgende neer. Wil je een interview lezen dat ik met mezelf had over het spel kijk je hier.
Maar nu even de korte versie.
In een officiële brief van de directeur van museum Boymans van Beuningen aan een lagere school worden de kinderen van groep 8 gevraagd om te helpen met een uiterst lastig probleem. Het museum is korte tijd geleden namelijk in het bezit gekomen van een nog niet eerder ontdekte Piet Mondriaan waarvan de specialisten elkaar tegenspreken wat betreft de echtheid. De directeur heeft al eerder kinderen ingezet bij het op echtheid controleren van een beroemd schilderij en is via via te weten gekomen dat ook deze groep zo goed kan kijken en roept daarom hun hulp in. En om de kinderen te helpen deelt hij een aantal bijzonderheden over het werk en leven van Piet Mondriaan. Zoals dat het werk van Mondriaan zo bijzonder was in die tijd. Dat Mondriaan op zoek was naar het minimale om iets te verbeelden met minimale kleuren en vormen. Dat bij Mondriaan alles draait om evenwicht en gelijkheid. Dat zijn werk altijd asymmetrisch is, wat de indruk van beweging bevordert. Na de inleiding leggen de kinderen een KunstKenners examen af waar ze een Piet Mondriaan KunstKenner Certificaat mee verdienen. En dan komt de directeur met het echte probleem. Tijdens het transport van het onderzoekslaboratorium naar het museum zijn losse onderdelen van het kunstwerk op onverklaarbare wijze losgeraakt van het doek en hebben zich keurig, symmetrisch gerangschikt op het doek. Iedere Mondriaan kenner zou dit werk nooit als een Mondriaan bestempelen. Het grote probleem echter is dat er geen foto gemaakt is van van het originele werk en niemand weet hoe het origineel eruit ziet. Wat de directeur vervolgens heeft gedaan is de losse onderdelen ingescand zodat de kinderen op een iPad zelf een Piet Mondriaan kunnen maken die echt lijkt (met de kennis die ze hebben) en mooi gevonden wordt door het publiek.
Als ze klaar zijn met hun compositie kunnen ze hun werk uploaden in de Digitale Zaal waar ze ook het werk van de andere kinderen kunnen zien. De namen van de spelers staan er echter niet bij. Wel de door de kinderen bedachte titels. Vervolgens moeten ze een top drie aangeven (niet hun eigen werk) van het werk dat het meest op een Mondriaan lijkt. De directeur neemt alle werken mee naar het museum en gaat aan de slag met de reconstructie. De uitslag zal zo’n week op zich laten wachten. Echter 3 dagen later ontvangt de school een brief van de directeur waarin hij uitlegt dat aan de hand van een foto van het interieur van de bejaarde man waar het schilderij gevonden was, het werk in zijn originele staat is teruggebracht. De directeur nodigt de kinderen van harte uit om het te komen bekijken en te vergelijken met hun eigen compositie. Deze is op een ansichtkaart geprint en op de achterkant voorzien van hun naam en de bedachte titel. Met de ansichtkaart in de hand gaan ze naar de echte Piet Mondriaan kijken waar ze hun werk met het origineel en elkaars werk kunnen vergelijken. Vervolgens komt de directeur met een werk van dezelfde afmetingen als het origineel. Hij houd het met de achterkant naar de kinderen en vertelt dat dit werk door de kinderen gekozen is als het meest Mondriaan lijkend. Vervolgens krijgen alle kinderen een boekje met alle werken van alle kinderen, inclusief titels……en de echte op de cover.
Voor zover het spel.
Dat ik niet in het Kröller-Müller Museum of het Haags Museum belandde en in het Boymans van Beuningen gisteren een Mondriaa ontdekte is natuurlijk geen toeval. En dat ik aan het eind van mijn bezoek in de boekenwinkel De kleine kunstkijker, kocht is ook geen toeval. Dat ik het boek begon te lezen en er de tweede alinea dit stond is ook geen toeval:
“Tijdens een vakantie nam mijn vader ons (9,11 en 13 jaar) mee naar het Kröller-Müller Museum. Ik herinner me dat we op een gegeven moment doodop waren en ons van bankje naar bankje sleepten terwijl mijn vader de schilderijen bekeek. Maar toen wees hij ons op een schilderij van Mondriaan, één van zijn eerste werken met veel vakjes. Dat vonden wij zo fascinerend en knap dat we het thuis zelf probeerden na te maken. We zijn er nog weken mee bezig geweest. Mijn broer Wouter was er uiteindelijk het beste in.”
Het is geschreven door Catrien Schreuder, Hoofd Educatie van het Boymans van Beuningen.
Dat is niet toevallig toch, Piet?
Heerlijk zo’n creatief museumboek. Heb ik er nog één voor je. Ken je How to ben an explorer of the world van Keri Smith. Dit is een draagbaar museum http://www.bol.com/nl/p/how-to-be-an-explorer-of-the-world/1001004011806642/