Vandeweek zat ik samen met Walter de live registratie van Led Zeppelin’s Celebration Day te kijken. En Kabouter (mijn interne saboteur) was ook nogal aanwezig. De ene na de andere hit kwam voorbij maar Kabouter vond het eigenlijk maar niks.
‘Zonde van je tijd. Dan kun je toch veeeeeel beter naar een concert kijken van uit de jaren 70 toen ze zelf nog geen 70 waren.”
En voor een deel was ik het helemaal eens met kabouter. De muziek was er echt niet beter op geworden en ik zie toch echt liever een 25 jarige Robert Plant dan de geblondeerde langharige 60 ger waar ik nu naar zat te kijken. Laat staan Jimmy Page. Naar hem kijkend vreesde ik dat elk moment zijn kunstgebit eruit kon vallen. Nog een flinke gitaarsolo en hij zou mummelend verder moeten.
Toch werd Kabouter gaandeweg steeds stiller en zag ik hem zelfs licht headbangend aardig uit zijn dakje gaan op mijn linkerschouder. Hij gooide er zelfs een airguitar solo uit bij het nummer Kashmir. Op een gegeven moment waren Kabouter en ik zo enthousiast dat we Jimmmy Page al airguitarrend van het podium speelden.
Van critic naar fan in 4 nummers. Die mannen kunnen spelen. Nog steeds. Wow.
Echter het het mooiste moment uit het concert moest nog komen en was toen ze alle vier GEEN muziek maakte. Het maakte het tot een van de meest bijzondere concertregistraties die ik ooit gezien heb. Het was de handlegging van Jimmy Page.
Na het concert stonden drie bandleden al arm in arm naast elkaar, klaar om te buigen toen Jimmy Page zich naast Robert Plant bij het drietal voegde. Met een grote smile (met tanden) vond zijn rechterhand zijn weg naar het bezwete hoofd van de drummer. Jason Bonham.
Walter was er een paar minuten ervoor achter gekomen dat de drummer de zoon van de overleden drummer van Led Zeppelin was. Toen ik dat hoorde werd de muziek NOG beter.
Wow. Wat een verhaal. Wat een concert.
Geef een reactie