Gisteren had ik een Skype beeldgesprek met Erik op ten Berg. Ik schreef al eerder over Erik. Toen was ie een stuk enthousiaster. Toen complimenteerde hij me en vroeg zich af hoe ik het vol hield. Gisteren was ie minder complimenteus. De verhaaltjes deden hem minder. En ik moet je zeggen dat dat mij dan weer meer deed dan ik gedacht had. Ik voelde het letterlijk in mijn buik. Toch ben ik heel blij dat Erik dat gezegd heeft want het is precies waar ik zelf de afgelopen dagen mee worstelde. Niet dat ik de kwaliteit minder vind maar de uitdaging is nu niet duidelijk. Het doel. Toen ik begon met het dagelijks schrijven was het doel een jaar lang elke dag in de vroege ochtend een verhaal te schrijven. Erik verwoordde het mooi. Het was alsof ie samen met me op avontuur was elke dag. Lezend of het weer was gelukt die dag. Gingen we het halen? Een jaar lang? Alsof ie samen met me in de auto zat. Op reis. Een jaar lang. Niet wetende waarheen maar On The Road. Kijken hoe ver we komen….en of we er wel kwamen.
Na een jaar had ik mijn bestemming, mijn doel bereikt en ging ik op zoek naar een nieuwe uitdaging. De ‘vertaling’ van Johan Huizinga’s ‘Homo Ludens’ in de ochtend was het niet dus vanaf 1 maart ging ik weer gewoon verder met mijn ‘oude’ blog. En daar miste Erik dus het avontuur. Het grote doel. De uitdaging. Wat Erik niet wist, was dat ik met No Hands Frank had afgesproken om 24 uur te komen bloggen in een van zijn prachtige vakantieappartementen in Schoondijke.
Zo gezegd. Zo gedaan. Gistermiddag om 14.00 vertrok ik uit Dordrecht op weg naar pittoreske Schoondijke. Ik weet niet waar het woord pittoresk vandaan komt maar pittoresk is het niet. Mooi is het wel. Als je van rust en ruimte houdt. En rust en ruimte is precies wat je nodig hebt om 24 uur te kunnen bloggen. Samen met Frank sloeg ik nog wat proviand in om te kunnen overleven en om 18.00 gisteravond trok ik de deur van ‘mijn’ schitterende appartement dicht om na een pizza, een glas Lindemans Shiraz en de laatste aflevering Californication op Netflix in slaap te vallen op de bank……en 6 uur later weer wakker te worden. Zo dacht ik. Dat schiet lekker op. 24 min 6 = 18. Nog 18 uur te gaan. Ik keek op mijn iPhone en zag de tijd. 01.10. Het antwoord op mijn (en Erik’s) vraag ‘Wat is de nieuwe uitdaging?’
01.10
Daar stond mijn antwoord. Alleen niet in de goede volgorde.
1.001
Duizend en een.
Midden in de nacht kwam ik er achter wat mijn nieuwe uitdaging is.
1.001 verhalen schrijven. Iedere ochtend.
Ik heb er nu 379 geschreven. Nog 622 te gaan. Eens kijken hoever ik de komende 16 en een half uur kom.
Verhalen van 1.001 en 1 ochtenden.
Dankjewel Erik!
Die Erik ziet het en zegt het en 1001 maakt van mij ook weer een passagier. Succes!
Succes met je nieuwe uitdaging! En je bent waarschijnlijk de eerste gast die daar op een 2-persoons bankje slaapt.
Nog een vraagje: is duidenD een ‘pun’ of een typo?