Zoals trouwe lezers inmiddels wel weten is dat ik een Magnum 45 naast mijn bed heb liggen. Niet omdat ik in een onveilige buurt woon maar om mezelf uit bed te schieten. Eigenlijk mijn Kabouter dood te schieten. Mijn Kabouter die tegen me zegt ‘Cor, blijf toch lekker nog een uurtje liggen.’ Zeker na een slechte nachtrust is Kabouter altijd heel lief voor me en probeert me met de meest overtuigende redenen in bed te houden. En niet alleen Kabouter. Mijn hele lijf wilt na het gaan van de wekker altijd blijven liggen. Dat is logisch. Want na een paar uur horizontaal wilt je lijf in helemaal niet verticaal. Dat schijnt zelfs een kleine traumatische ervaring te zijn. In je hele lijf gaan alle alarmbellen rinkelen op het moment dat je rechtop naast je bed staat. Een 90 graden kanteling voelt als een 180 graden ommezwaai. Het is dus ook niet gek dat we een Kabouter hebben die tegen je zegt ‘Blijf toch lekker liggen.’ Vanuit fysiek oogpunt zal ie dat ALTIJD zeggen. Ook ik wil ALTIJD blijven liggen, hoe laat of vroeg het ook is. Ik wil ALTIJD blijven liggen. Als er zo’n sterke fysieke rem op opstaan staat moet je dus een nog sterkere mentale startknop hebben om wel uit je bed te komen. En dat is de vraag waar ze jou voor wakker kunnen maken. Iets waar je in gelooft en iets dat je kunt maken. Geen ochtendsport en niet met of voor anderen.
Ik moet iets maken. Mijn nieuwsgierigheid verbeelden. En de vroege ochtend is daar het meest geschikte moment voort. Je harde schijf is leeg. Je bent nog niet echt helemaal wakker. Je bent nog niet echt op de wereld. En in deze halve slaaptoestand heb je makkelijker toegang tot je echte IK. Je bent het dichtst bij je innerlijke kunstenaar. Zoals Picasso zo mooi verwoordde:
‘Every child is an artist. The problem is how to remain an artist once we grow up.’
Dus daarom heb ik een Magnum 45 naast mijn bed liggen. Om mijn Kabouter te doden en de kunstenaar in mij wakker te maken.
Het is inmiddels halflicht buiten. De vogels fluiten.
Kabouter ligt nog te slapen.
Het kind in mij heeft zijn kunstje weer gedaan.
Dankjewel Corretje.
Ik ben weer een stuk wijzer: tis gewoon traumatisch…….