Als racefietser staar je heel wat naar het asfalt. Kilometers grijs rollen voorbij. Mijn truc met klimmen is niet naar de top kijken maar zo’n 2 meter voor je. Adem in adem uit. Je komt vanzelf boven….als je een beetje getraind hebt. Als je een van de beroemde bergen zoals de Ventoux hebt beklommen zie je regelmatig namen van bekende wielrenners voorbij komen. Fans gebruiken de weg als canvas om hun favoriete renner aan te moedigen. Of zouden ze een andere reden hebben. Want ik vraag me af of de renners het wel ‘zien’. En, als ze het zien wat het met ze doet.
Ik schreef laatst over graffiti in Athene. Eigenlijk gaat deze post over graffiti in Frankrijk. Maar dit vind ik een voorbeeld waarbij alles wel ‘klopt’. Het won dan ook meerder prijzen. En terecht. Het gaat over liefde, steun en herinnering van je dierbaren. Een oud idee in nieuwe flessen. Connecting de dots.
Een prachtig idee waar nieuwsgierigheid, verbeeldingskracht, discipline, vasthoudendheid en SAMENwerken samen komen op het asfalt.
Een idee waarbij maker, medium, boodschap en merk perfect aansluiten.
One Response to “starend naar de top”