gezonde portemonnee

Gisteravond om half negen werd ik gebeld door een vriendelijke dame van David Lloyd. Ik dacht wat een vreemde tijd voor een sportschool om te bellen maar had wel een vermoeden waar het over zou gaan. Ik heb na jaren lidmaatschap namelijk mijn lidmaatschap opgezegd. Ik schreef er al eerder over en plak voor de juiste context nu even dat oude bericht in deze post:

‘Gisteren was het weer eens tijd voor een experiment. Ik train al jaren bij David Lloyd. Mede omdat ze al om 7.00 open zijn. Niks beter dan vroeg schrijven en daarna sporten. Toch erger ik me al een tijdje aan de veranderende cultuur bij David Lloyd. De apparaten en faciliteiten zijn prima hoor maar de cultuur is niet de mijne meer. Er zijn tegenwoordig meer managers dan trainers en ik krijg meer ‘maak een vriend lid’ mailtjes dan fitness tips. Toen ik een tijdje geleden een van de personal trainers een vraag stelde, kreeg ik wel heeeel erg het gevoel dat ik daar maar een personal coaching uurtje voor moest inplannen a € 70. De personal trainers die er rondlopen bemoeien zich alleen met de betalende klanten en de rest van het personeel bevindt zich weet ik veel waar. Zo ook vorige week. Een wat oudere vrouw was een oefening aan het doen waar ik door er naar te kijken al een blessure kreeg. Niemand die het zag. Laat staan er wat van zei. Ik ook niet. Want dan kan ik wel bezig blijven.

Dat was vroeger, toen ik bij Ad den Otter trainde, wel anders. Als je daar een oefening maar enigszins verkeerd deed, stond Ad den Otter zelf binnen 2 minuten naast je om je de oefening nog eens even goed uit te leggen en voor te doen. Zo hoort het. Maar ja Ad was pas om 9.30 open en David Lloyd al om 7.00. Dus verhuisde ik naar David Lloyd. De oefeningen wist ik inmiddels als geen ander. Ik had Ad niet meer nodig.

Enfin. Terug naar mijn experiment. Gisteren ging ik op mijn Birckenstocks naar David Lloyd. Werd bij de receptie vriendelijk op zijn Starbucks welkom geheten door de receptioniste (bij Ad den Otter was dat gewoon zijn vrouw) en de manager in het zwart met mooi strak overhemd. Lopend naar de zaal en mijn eerste toestel ‘lat pull down’ dacht ik: als ik wordt aangesproken over mijn Birckenstocks zeg ik op.

En ja hoor binnen 2 minuten stond de manager naast de ‘lat pul down’. Hij begon zelfs al tegen me te praten toen ik nog met de oefening bezig was. Toen ik strak voor me uit bleef kijken zei hij ‘oh ja, ik zal u uw oefening even af laten maken.’ Eenmaal klaar begon hij een ‘veiligheid voor alles verhaal’. Dat snap ik natuurlijk. Birckenstocks zijn niet de meest geschikte sportschoenen. Daar heeft ie helemaal gelijk in. Het is alleen jammer dat dit zijn eerste persoonlijke contact met mij was.

Het is nu afwachten op een automatisch mailtje vanuit het CRM systeem. Met het aanbod  voor een gratis paar gymschoenen als ik weer lid word.’

Het werd dus geen automatisch mailtje vanuit het CRM systeem maar een live telefoontje van een vriendelijk dame. Er kwam wel een aanbod. Als ik deze maand toch zou besluiten om lid te blijven dan kreeg ik de maand augustus gratis. Als ik zou besluiten om direct weer 12 maanden lid te worden kreeg in 2 maanden gratis. Ik vertelde de dame dat ik er een nachtje over wilde slapen. Maar het antwoord weet ik al.

Tijdens het gesprek met de dame heeft ze het niet gehad over de reden die ik opgegeven had op het opzegformulier:

“Focus op geld ipv gezondheid /vitaliteit”

Organisaties als David Lloyd zouden zich meer moeten richten op hun bestaande klanten. Beloon mensen zoals als ik die al jaren lid zijn. Niet met geld. Dat motiveert niet. Nee met zaken waar je beter van wordt. Mentaal of fysiek. Niet financieel.

Mijn tip aan alle bestaande David Lloyd leden die er toch willen blijven trainen. Zeg op. Krijg je ook een maand of zelfs 2 maanden gratis.

Das heel gezond voor je portemonnee.

Tags: cor noltee, design thinking