De terugweg naar Montagu vanuit Hermanus is er een zonder technische problemen. Ik heb een snelheid gevonden waarbij motor en carrosserie een soort tegengeluid produceren zodat het getik onhoorbaar wordt. Ik weet dat het er nog is maar ik heb het auditief weggemoffeld. Als een koffievlek op je nieuwe broek waar je op het moment even niets aan kunt doen en er dus je hand maar oplegt zodat ie niet meer zichtbaar is. Met de hoopvolle onrealistische gedachte dat als je straks je hand weghaalt de vlek weg is. Ik lijk Tommy Cooper wel. Weer een truc mislukt.
De laatste haakse bocht naar links, Swanepoelstreet in Montagu.
Tik, tik, tik, tik……de vlek zit er nog.
Tik, tik, tik, tik, tik, tik…..een vierwielige tijdbom die elke moment kan ontploffen.
Het is zaterdag en laat de bus even voor wat ie is. Ik gedraag me als een kat die zijn baasje negeert nadat ie een paar dagen weg geweest is. De metafoor geeft al aan wie hier de baas is. De rollen lijken omgedraaid. De bus is er niet voor mij, ik ben er voor de bus. Ik lijk wel getikt.
In de avond hoor ik mijn vader met zijn zus (tante Lien) in Nederland Skypen en vraag of ik straks haar man, oom Carel, kan spreken. Met oom Carel heb ik een bijzondere band, een klik. Hij houd net als ik van techniek met een groot verschil dat hij handig is. Echt handig. Hij heeft een achtergrond in de autotechniek en maakte op een gegeven moment een switch richting schade expert. Maar voor die tijd kocht hij in zijn vrije tijd Volkswagen motorblokken en repareerde die in het onderhuis in de Transvaalstraat in Dordrecht. Hij vertelde me dat hij daar een opstelling had gemaakt waar hij de gereviseerde blokken kon testen, lees laten lopen. Met een startmotor op een werkbank startte hij de motor en vulde het onderhuis zich met de uitlaatgassen van het luchtgekoelde motorblok. Niet helemaal Arbo proof vermoed ik zo en ook mijn tante een verdieping hoger zal er zo haar bedenkingen bij gehad hebben. Zeker toen die keer dat de andere zus van mijn vader (tante Nel) bij tante Lien in de woonkamer voor haar wekelijkse kapbeurt onder de droogkap zat en de uitlaatgassen haar neusgaten binnendrongen denkende dat haar haar in de fik stond. Oom Carel was zich van geen kwaad bewust en gaf nog een keer gas waarop tante Nel onder haar droogkap vandaan sprong om tot de conclusie te komen dat het niet haar haar was maar de uitlaatgassen van een gereviseerd 1200 cc Volkswagenblok die zichtbaar tussen de naden van de houten vloer de huiskamer binnendrongen.
Ik weet niet of tante Nel daarna ooit nog onder de droogkap in de Transvaalstraat heeft gezeten. Of dat oom Carel zijn lucratieve VW revisie handel nog heeft voortgezet. Er gebeuren soms vreemde dingen in een familie. Mijn tante Nel is inmiddels in de tachtig. Haar haar zit nog steeds keurig. En mijn oom Carel? Die woont in een mooi huis in Haamstede zonder onderhuis met een verbouwde garage waarin geen auto past maar wel een gereviseerde Wurlitzer. Die produceert hele andere geluiden dan VW blokken. Geluiden die tante Lien ook kan waarderen.
Mijn Skypeconsult met oom Carel bevestigt mijn vermoeden. De linker aandrijfas. Ik duik onder de bus en bekijk de door Andreno vernieuwde aandrijfassen. Ik beweeg ze om te kijken of ze speling hebben en knijp in de rubberen hoezen waarop bij het linker wiel lucht hoorbaar uit de hoes komt. Die is lek. Online zoek ik een instructiefilmpje voor het vervangen van de homokineet, het deel van de aandrijfas dat de as met versnellingsbak en wiel verbindt. Daar leer ik dat de rubber hoes gevuld wordt met vet. Veel vet. Met een lek rubber loopt dat eruit, denk ik zo. Ik besluit maandag vroeg naar Chris te rijden en hem mijn diagnose voor te leggen. Hij bevestigt mijn diagnose en ondanks dat daarmee het euvel nog niet verholpen is voelt dat als een technische doorbraak. In de toekomst kan ik een dit tikkende geluid verklaren. Maken is nog even een stap te ver. Ook voor Chris. Die heeft geen tijd maar geeft me het nummer van een specialist in Worchester. Ik bel hem op en vraag of hij het onderdeel en tijd heeft. Een dubbel Ja doen NoaH en ik in de bus springen om er om 12.10 weer uit te springen. Vier uur later parkeren we zonder getik de bus weer in Montagu.
Bedankt oom Carel, Chris, aandrijfasspecialist in Worchester, Google en Youtube.
De bus klinkt als een klok.
Zonder getik.
