“Cor, zou je een seminar willen organiseren?” vroeg mijn leidinggevende 3 jaar geleden. Bij Hogeschool voor de Kunsten Utrecht (HKU) waar ik sinds 2006 part-time werk bieden we onze studenten seminars aan. Dit zijn periodes van twee weken waarin HKU studenten kunnen kiezen uit een breed aanbod te leren vaardigheden. Van artificial intelligence tot me-commerce, van omgaan met stress tot bio-art. Het seminar zou plaats vinden in juni, aan het eind van het jaar en ik was vrij om te doen wat ik wilde. Was het een idee om juist een aantal dingen af te leren en daarmee ruimte te maken voor nieuwe dingen? Wat als ik dingen zou doen die ik nog nooit gedaan had? Mijn onderwijs Bucketlist was inmiddels lang genoeg om jaren vooruit te kunnen. Dit was een kans om af te leren nieuwe dingen niet te doen. Af te leren dingen uit te stellen, af te leren bang te zijn dat het fout gaat. Bij het eerste idee wat bij me opkwam had mijn saboterende Kabouter heel snel heeeele goede redenen om het niet te doen. Variërend van “Dat durf je toch niet” tot “Dat kun je niet maken”. En toen ik me voorstelde die dingen toch te doen voelde ik de spanning. Stel je voor!
Twee weken later belde mijn leidinggevende. Ik was inmiddels echt enthousiast geworden van het idee. Ik noemde het UNSCHOOL, you must unlearn what you have learned. Geïnspireerd door de quote van Yoda. Tijdens het telefoongesprek vroeg mijn leidinggevende naar de leerdoelen, de toetsvorm, de beoordelingscriteria, de rubric en nog wat verplichte onderwijs protocollen en of ik de antwoorden in het daarvoor bestemde formulier wilde vastleggen. Mijn “Nee, dat is niet UNSCHOOL” snoerde zelfs de mond van mijn Kabouter. Ik wilde afleren om alles van te voren vast te leggen in woorden en deze op de milligram te wegen en te wikken. Het onderwijskundige betoog van mijn leidinggevende was koren op de molen van Kabouter. Misschien was het toch niet zo’n goed idee. Het was alsof ik in de Muppetshow was beland met Waldorf en Statler op hun balkonnetje:
That was Great!
That was wunderful.
Bravo!
I loved that.
That was Great.
Ah that was pretty good.
It wasn’t bad.
There were parts of it that weren’t very good though.
Could have been a lot better.
I didn’t really like it.
It was pretty terrible.
It was bad.
It was awful.
That was terrible.
Take him away.
Heyyyy boooooooo.
Boooooooo.
Vastgelopen in de regels van het onderwijs en een confrontatie met de examencommissie vermijdend besloten we het even te laten rusten. Een week later belde mijn leidinggevende met het idee om de leerdoelen achteraf te bepalen. Door de leerlingen zelf. Dus niet wij VOORAF maar zij ACHTERAF. Briljant.
De twee weken waren de leukste en beste onderwijsweken uit mijn HKU periode. Gedurende twee weken deed ik elke dag iets van mijn Bucketlist of iets wat gewoon op mijn of het pad van de studenten kwam. En elke keer vroeg ik de studenten een voor een “Doe je mee aan deze vrijwillige poging tot het overwinnen van overbodige obstakels”?
Aan het eind van de twee weken schreven ze een handgeschreven brief waarin ze toekomstige, twijfelende seminar deelnemers UNSCHOOL aanbevolen of juist niet. Met argumenten. Gedetailleerd. De 18 UNSCHOOL deelnemers schreven 18 aanbevelingsbrieven waarin ze uitgebreid beschreven wat ze hadden (af)geleerd. Het niet weten wat je gaat doen, hoe het gaat lopen, is heel spannend. Maar het zorgt voor verbinding. Een experiment wat je samen aangaat. En experimenten kunnen niet fout lopen. Ze lopen soms anders.
En anders liep het.
“Kan UNSCHOOL ook online?”
Die stond nog niet op mijn Bucketlist.
Wat ontzettend fijn om dit te lezen!!! Graag online!