Sinds mei 2018 heb ik een coach. Een man. Het had net zo goed een vrouw kunnen zijn maar deze kwam op mijn pad en het klikte meteen. Het voelde gelijk heel vertrouwd. Ik zie hem elke 2 weken. Hij leert me beter te luisteren. Ik begrijp hem namelijk niet altijd. Soms moet ik echt mijn best doen te doorgronden wat hij bedoelt. Hij heeft soms aan een paar woorden genoeg en blijft dat dan herhalen. Ik denk dan wel eens dat ik bij ieder ander dat geduld niet zou kunnen opbrengen.
Een van de dingen die ik van hem leer is duidelijk communiceren. Het managen van verwachtingen. Ik heb nogal de neiging om te hard te gaan zonder te communiceren. Hij leerde me de ‘als…. dan’ strategie. Als ik met anderen bezig ben en ik wil iets anders doen dat ik dat dan aangeef in een ‘als dan’. Als we dit hebben afgerond dan stoppen we.
Ik merk ook dat ik door de tijd die we samen doorbrengen ik anderen veel beter van feedback kan voorzien. Mijn ervaring met feedback is er een die gericht is op het negatieve, wat niet goed is. Mijn coach wijst mij elke keer weer op de ‘ja en’ aanpak. Wat de ander ook doet je zegt altijd ‘ja en’. Je blijft er door verbonden en blijft in mogelijkheden denken. Soms heel handig als je de ander een andere (of jouw) kant op wil sturen.
Hij is ook fan van wandelen. Daar moest ik echt aan wennen. Voor mij is wandelen eigenlijk nooit een optie. Waarom wandelen als je kunt fietsen. Zijn tempo is ook nog eens heel traag. Toch merk ik dat in die vertraging mijn gedachten tot rust komen en ik het idee heb dat ik meer in het moment ben. Soms praten we heel lang niet….voor mijn gevoel dan. Mijn onbewuste gaat dan aan het werk met het oplossen van allerlei zaken. Hij leerde me ook altijd een aantekenboekje mee te nemen en een potlood. Je weet namelijk nooit wanneer er een idee of inzicht binnen komt.
De laatste keer spraken we voor het eerst af in een museum. Staand voor een enorm wandkleed leerde ik hem een Visual Thinking Routine. In plaats van de gemiddeld 10-20 seconden die ‘men’ besteed aan het kijken, zochten we naar elkaars ‘Ik zie….’. Door samen nieuwe dingen te doen leren we van elkaar.
Ik gun iedereen een coach zoals Jóa, mijn kleinzoon.
Wat een mooie bespiegeling Cor. Feedback is naar mijn beleving per definitie niet fijn. Joa heeft het vast over feed-up en feedforward want dan is er heeeeel veel mogelijk. Een leuk contrast met je horloges/de tijd. Joa kent vast het boek van Joke Hermsen Kairos en Ikaros tijd. In mijn beleving laat Joa je de Kairos-tijd beleven.
Ah wat houd ik toch van verhaaltjes die me laten glimlachen. Dit was er een. Heerlijk ,😊
mooi 🙂
🥰
Mooie twist. Een coach is dus dichterbij dan je denkt. Scheelt een hoop