In 1991 behoorde ik tot de 12 deelnemers die in de Ardennen streden voor twee zitplaatsen in een Landrover waarmee een jaar later 1.600 kilometer door Brazilië gereden zou worden. Als niet rokende begin twintiger had ik meer met de Camel man dan met de Marlborro man. Ondanks dat je tussen mijn O-benen moeiteloos een Shetland pony schuift, zit ik toch liever in een 2 PK eend. De teleurstelling was dan ook groot toen ik na drie dagen van droppings, bruggen bouwen, abseilen, lieren en dwars door de jungle van de Ardennen rijdend niet werd gekozen. Ik rook sindsdien 2 pakjes Marlborro per dag en ben de klap nooit echt te boven gekomen. Toch heeft het me ook het een en ander geleerd. Dat zal ik proberen toe te lichten. Ik heb een horlogetik. Op mijn zevende verjaardag kreeg ik van mijn moeder een horloge. Een UNION ancre, SHOCKproof, secondewijzer, lichtgevende wijzers en uren. En als je als 6 jarig ventje samen met je moeder in de mooiste juwelier van Dordrecht je een weg baant door het pluche, je op de lederen zetel klimt en vol verwachting urenlanglijkende momenten wacht totdat de verkoopster met satijnen handschoenen JOUW horloge om je linkerpols(je) vastmaakt, dan heb je een horlogetik. Als je vervolgens op je zevende verjaardag in de klas in hypnose gebracht door de ronddraaiende secondewijzer en het zachte getik je ogen niet van het wonder van de techniek kan afhouden en je totaal niet door hebt dat DE JUF naast je lessenaartje staat die vervolgens met een soepele beweging, die me achteraf deed vermoeden dat zij haar miezerige loontje aanvulde als zakkenroller, mij ontdeed van mijn verjaardagskado, ja toen bleek dat ik niet SHOCKproof was. Het was januari en juli van dat jaar weigerde ik DE JUF een hand te geven. U begrijpt waarom.
U zult dan ook zeker begrijpen dat ik zeer in mijn nopjes was toen ik 14 jaar later werd gebeld door (een andere) juwelier in Dordrecht die in de krant had gelezen dat ik was geselecteerd voor de nationale selectie van de Camel Trophy. Het leek haar een aardig idee om mij een Camel Trophy horloge kado te geven en de krant daar een stukje over te laten schrijven. Ik had inmiddels een aardige collectie horloges maar nog geen Camel Trophy horloge. Die paste wel om mijn pols maar niet in mijn budget. Het 349 gulden kostende uurwerk werd het kopstuk van mijn collectie en ging natuurlijk mee naar de Ardennen. En toen gebeurde het. In de nacht van zaterdag op zondag werden we midden in het bos gedropt en moesten we door het dichte bos terugrijden naar het startpunt. Even voor de duidelijkheid. Er was geen weg of pad. Hoe ze die Landrover daar gekregen hebben is me nog steeds een raadsel. De verstralers boden een surrealistisch beeld waarin de bomen tot leven leken te komen. Door het heftig heen en weer bewegen van de Landrover, slaapgebrek, onervarenheid, verkramping en klamme handjes had ik moeite mijn handen aan het stuur te houden en op het “hier naar links!!!” van mijn navigator schoot mijn linkerhand van het stuur, mijn horloge tegen de rolbeugel en mijn voet van de koppeling. De motor sloeg af. Het was doodstil. De verstralers hadden de bomen bevroren en ik hoorde alleen het tikken van mijn horloge. Of was het mijn hart? Langzaam draaide ik mijn linkerpols…..
Mijn navigator vroeg zich waarschijnlijk af waarom ik precies nu wilde weten hoe laat het was.
Mijn Camel horloge was nog heel. Er zat een 2mm bij 1 mm kras op de wijzerplaat. Een herinnering aan een fantastische ervaring. Ik denk dat dat het eerste moment was waarop ik me bewust werd van de schoonheid van imperfectie. Krassen, scheuren, littekens en rimpels hebben een verhaal. Ze zijn het bewijs dat we leven. Daar spuit je geen botox in of plamuur op.
😊