In het boek ‘DAGELIJKSE RITUELEN’ las ik het ritueel van Erik de Jong (1961) je misschien beter bekend als SPINVIS. Op het eind van het verhaaltje zegt hij:
‘Zodra je er aan begint, zie je de barsten, de scheuren, de foute beslissingen. Anderen zullen het het mooi vinden, of geslaagd, maar dat komt omdat die alleen zien wat het is geworden. Ik zie wat het had moeten zijn, en beschouw alles wat ik maak als mislukt. En dat elke dag weer. Maar goed, dan moet je er toch maar je schouders over ophalen en denken: volgende keer beter. Al was het maar omdat je het een jaar later, na de nodige afstand, soms alsnog goed vindt. Je onbewuste ik weet kennelijk wel wat het doet, daar mag je op vertrouwen.’
Het deed me denken aan de tip die ik kreeg van de producer van de Pecha Kucha avond over DE STIJL net voordat ik mijn 20 slides die precies 20 seconden in beeld blijven staan ging geven. Achter de coulissen had ik nog zenuwachtig staan te oefenen met klamme handjes en 20 kaartjes met precies die tekst die ik uit mijn hoofd geleerd had. Hij kwam naar me toe, legde zijn hand op mijn schouder en zei ‘Ze weten toch niet wat er op die kaartjes staat.’
Het publiek zag en hoorde wat het was geworden. Het imperfecte perfecte.
Je onbewuste ik…..intuïtie, een van de mooie dingen die een mens bezit!Alleen zijn we het onbewuste vergeten door vooral met perfectie, op alle gebieden, bezig te zijn. Kijk naar een kind ………alleen willen we dat het kind zo snel mogelijk een voorbeeld kind wordt!
Ken jij iemand die perfect is? Ik niet. Iedereen heeft een donkere vlek, een stukje roest of is ergens afgebladderd. Dat zijn jouw imperfecties, het is jouw geschiedenis en jouw verhaal. Alles wat er tot nu toe in je leven is gebeurd, heeft je gemaakt tot wie je bent en is direct van invloed op de keuzes die je vandaag de dag maakt. Jouw imperfecties maken je uniek, menselijk. En dat is het moment waarop je de ander raakt als je de imperfecte perfectie durft te laten zien. En wat had het moeten zijn…… van wie, van wat is de vraag die je aan jezelf kunt stellen. De kracht van de vergankelijkheid is zo mooi. Ik was best perfectionistisch tot dat ik ontdekte dat ik niet zo makkelijk dingen in de wereld durfde te zenden/zetten want het was nooit goed genoeg. Sinds ik het kind in mij, mijn onbewuste ik, intuïtie laat spreken gaat mij dit een stuk gemakkelijker af. En toen ik ontdekte dat ‘niets voor altijd is’ kon ik het loslaten. Perfecte Imperfectie resoneert ook met de Afrikaanse filosofie Ubuntu.